Emo-trut

Of het door de bevalling komt, door Pim, of nog door de hormonen... Ik houd het tegenwoordig maar slecht droog. Ik ben niet incontinent, maar ik heb het over tranen.

Ik kan tegenwoordig - als ik even tijd heb/neem om te lezen - geen bevallingsverhaal meer lezen, zonder kippenvel te krijgen. Van het nieuws draait nu mijn maag andersom. Pims eerste kleertjes die (al) te klein zijn geworden, sta ik met een wazige natte blik in mijn ogen in een doosje te doen. Mijn borstvoedingsverhaal maakt me nog steeds jankerig.

Maar het voorval van gisteren sloeg echt alles. Ik ben bang dat het nooit meer goed komt. Ik zie een fragment op TV, waarin Willie Alberti (totaal niet mijn genre) het welbekende lied zingt over de glimlach van een kind dat je doet beseffen dat je leeft. Ik zal zo in elke hoek van het huis een pak tissues neerzetten, want het is dweilen met de kraan open...