Petje af!

Op dag acht ging de kraamverzorgende weg. Aan de ene kant vond ik het heerlijk. Ze was echt geweldig in haar werk, met Pim, het huishouden. Eén heel klein dingetje stoorde ons wat: ze was enorm druk aanwezig. Ze praatte graag en veel over zichzelf en luisteren was niet haar sterkste kant. Nu zijn Johan en ik al niet de drukste, en alles was me al snel te druk, dus deze mevrouw was soms best vermoeiend. En dat is een eufemisme...

Aan de andere kant vond ik het eng dat ze weg ging. Waar kon ik terecht met mijn vragen? Waar kon ik bevestiging zoeken? Hoe moet ik in hemelsnaam het huishouden runnen? Ik voel me op zich prima, maar ik ben nog erg moe. Het ritme dat ik ooit had is niet meer. Ons ritme wordt bepaald door onze zoon. Gelukkig heeft hij een geweldig ritme, dus daar hoef, wil en kan ik helemaal niet over te klagen. Alleen, hoe doe ik al die dingen erbij, die ik vroeger ook deed? Dan heb ik het nog niet eens over feesten en partijen, maar over de alledaagse gang van zaken. Douchen, eten koken, was draaien, stofzuigen... Pff, het zweet breekt me al uit als ik daar aan denk!

Gelukkig ken ik een heleboel andere moeders. En iedereen zegt hetzelfde. Het went vanzelf. Ik moet nu nog niet van mezelf verwachten dat het allemaal van een leien dakje gaat. Het heeft tijd nodig. Het wennen aan de nieuwe situatie èn het ontzwangeren. Tijd die ik mezelf niet goed gun, want ik wil het graag goed doen. Ik wil niet tekort schieten. Tegelijkertijd zie ik dat Pim het geweldig doet, en dan denk ik dat ik het nog niet zo slecht doe.

Bij deze wil ik wel mijn petje afnemen voor alle moeders die in hetzelfde schuitje zaten. Zij hebben de boel toch mooi op de rails gekregen, ook eventueel na een tweede of derde gezinsuitbereiding. Chapeau! (Ik denk dat het mij ook wel gaat lukken...)

Achtbaan

Ik kan zeggen dat ik het geweldig vind om moeder te zijn. Ik zit zelfs al te grappen dat ik echt nooit meer wil werken. Ik weet wel dat dat niet waar is, maar dat geeft wel aan, hoe graag ik bij Pim wil zijn en hoe graag ik voor hem wil zorgen. Het is echter wel wennen.

Dat ik mama ben, is me nu helemaal duidelijk. Daar hoef ik niet (meer) aan te wennen. Het is zelfs al of het nooit anders is geweest. Ik noem me ook mama en dat klinkt heel erg aardig! Alleen het onbezonnen gevoel dat ik toch veel had toen ik zwanger was ben ik kwijt. Ik word de hele dag heen en weer geslingerd door een wir-war van emoties. Een greep van gevoelens die dagelijks mijn lijf stroomt: geluk, verliefdheid, bezorgdheid, angst (doe ik het goed?), angst (ik wil Pim en Johan echt nooit meer kwijt), vermoeidheid, blijheid...

Al deze (en meer!) gevoelens gieren als een achtbaan door mijn lijf. Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen...

Verbonden

Ik vind werkelijk alles aan baby's (lees: Pim) geweldig. Zelfs zijn poepluiers! Alleen zijn navelstreng vond ik een beetje eng. Vooral met het verschonen van zijn luier. Het ziet er toch ook niet erg charmant uit en ik was altijd bang dat ik hem zeer deed. De kraamzorg gaf aan dat ze wel een gaasje erom kon doen. Dan was de navelstreng er misschien net af als ze weg zou gaan. Maar onze zoon had nogal een dikke navelstreng, dus toen onze kraamverzorgende op dag acht (donderdag) weg ging, zat het uitsteeksel nog mooi op zijn plek.

Geheel onverwacht verloor Pim zijn navelstreng op dag negen, na het badje. Je zou denken dat ik een gelukkig mens was, maar niets is minder waar. Het laatste beetje, waaraan je kon zien dat hij met mij verbonden was, was ineens verdwenen! Daar moest ik natuurlijk wel (weer) een traantje aan verspillen. Mama moet er echt aan wennen... het loslaten begint al vanaf dag één...

Bevallen

Hier dan voor de liefhebbers het bevallingsverhaal van Pims moeder. Schrik niet, ik zal de smeuïge details weglaten. Maar als je helemaal niet van dit soort dingen houdt, kun je dit item beter overslaan.

Woensdag, 16 mei. Ik hoop dat ons kindje niet vandaag geboren gaat worden, want mijn neefje Mees is vandaag jarig. Toch ben ik al om 6.00 uur wakker. Ik heb meer harde buiken en ben onrustig. Om 6.30 uur sta ik al was op te hangen.

Om 9.00 uur bezoek ik Giny. Alles is prima, over een weekje terugkomen. Eenmaal thuis slaap ik nog een klein uurtje. Daarna ga ik naar mijn werk, om nog wat papieren te brengen en even te kijken hoe het daar gaat. Als ik daar weg ga, grap ik tegen mijn collega's dat het best kan zijn dat ik zo ga bevallen. Wist ik veel dat ik toen ongeveer de waarheid sprak?

's Middags vermaak ik me met wat huishoudelijke klusjes. Geen poetsmanie, maar ik doe wel heel erg gekke dingen. Ook al ben ik nog al een structo-kip, ik heb nog nooit de sokken in de sokkenla op kleur geordend! (Eenmaal thuis, na de bevalling, moest ik daar ook erg om lachen.)
's Avonds als we met de hond lopen, zeg ik tegen Johan, dat het lopen iet erg prettig is. Het drukt erg onderin, en mijn tempo ligt erg laag. Om 20.15 ben ik met een vriendin aan de telefoon, als ik een kramp krijg. Zou dit het zijn? Een kwartier later heb ik weer een kramp, en een kwartier daarna de derde! Spannend! Ik beloof mijn vriendin te sms-en als het door zet, want dit is toch wel grappig. Zij is indirect getuige van het begin.

Johan en ik vullen de avond met een potje kolonisten (ik heb ook nog gewonnen!) en we kijken wat voetbal. Vanaf 22.30 heb ik weeën om de 5 minuten. Nu durf ik het ook echt wel weeën te noemen. Johan timed. We besluiten mijn moeder te bellen. Zij is er om 23.30 om Hobbes op te halen, voor het geval dat... Om 0.00 uur bellen we het ziekenhuis en we mogen komen!

In de auto heb ik nog 2 weeën. In het ziekenhuis stopt het. Vrolijk en fit wandel ik de kraamafdeling op:"Ik denk dat ik ga bevallen!" De verpleger denkt dat ik nog wel weer naar huis gestuurd wordt, ik oog nog te fit. Maar eenmaal getoucheerd, blijk ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben! We mogen blijven. Johan krijgt een bed bij op de verloskamer, zodat we nog even kunnen rusten. Dat lukt natuurlijk niet. Eerst liggen we wat giechelig en onwennig. Het gaat nu echt gebeuren. Daarna komen de weeën te snel op elkaar om nog relaxed te liggen.

De weeën kan ik goed wegpuffen, totdat ik rugweeën krijg. Deze vind ik verschrikkelijk! Met het blaadje van de zwangerschapsgym erbij, probeer ik verschillende houdingen uit, maar niets helpt. Tot overmaat van ramp, krijg ik ook regelmatig last van kramp in mijn kuiten. De verpleger adviseert om onder de douche te gaan. Als de douche gereed is zie ik dat niet meer zitten. Ik kom daar nooit! Ze pushen me toch te gaan. Onderweg zoek ik nog steun aan de deurpost. De douche is bereikt en dit is heerlijk. Bij elke wee richt Johan de straal op de onderkant van mijn rug en ik kan zo redelijk makkelijk de weeën wegpuffen.

Ik heb het idee dat ons kindje gezakt is en ik mag weer op het bed. Ik heb 7-8 centimeter ontsluiting en ik vind het nu echt niet grappig meer! Het is te laat voor pijnbestrijding. Domper, want de weeën overvallen me enorm. Soms weet ik niet meer hoe ik moet puffen. Ik word er duizelig van. Johan coached met geweldig: door je neus in, door je mond uit, knijp maar in mijn duim! Hij wist precies wat ik nodig had. We waren een echt team! Af en toe kwam de verpleger om te helpen met de aanmoedigingen, maar grotendeels waren we met ons tweetjes/drietjes.

Opeens zie ik het echt niet meer zitten. Ik herinner me gelukkig de woorden van de 'pufjuf':"Als je dat gevoel hebt, dan ben je er bijna!" Johan roept de verpleger en de verloskundige. Ze toucheren: ik mag bij de volgende wee persen! Dat gevoel is werkelijk niet te beschrijven! Echt een oerkracht. Na een knip en 25 minuten 'persplezier' ziet onze kleine het daglicht! En het is een feit: je bent alle ellende, van vooral de laatste 2 centimeter ontsluiting, vergeten! Wat is dit geweldig!

Pim wordt gewogen, gemeten en aangekleed. Zijn Apgar-score is super: 9-10-10! Toch moet hij nog door de kinderarts nagekeken worden, in verband met mijn medicijngebruik tegen de hoge bloeddruk. Even is het advies dat hij een nacht ter observatie naar de kinderafdeling moet. Zijn bloeddruk en hartslag kunnen verlagen. Bij nader inzien doet hij het zo goed en was de dosis medicatie zo laag, dat we toch meteen naar het Zotel mogen. Het genieten kan beginnen!

Tot slot nog dit:
Ik heb respect voor alle vrouwen die kinderen hebben gebaard. Het is een hele klus, maar met een gewelig resultaat!
Verder wil ik de 'pufjuf' bedanken voor haar goede raad. Ik heb hier zeker wat aan gehad. Natuurlijk wil ik ook de verpleger en de verloskundige bedanken voor alle steun om me door deze ervaring heen te helpen.
En last but zeker not least: JOHAN JE WAS EN BENT GEWELDIG! Je voelde precies aan waar ik behoefte aan had. Je bent niet van mijn zij geweken, ook niet toen je moest plassen! Je hebt gekeken, foto's gemaakt en niet van je stokje gegaan! Ik wist al dat ik heel veel van je houd, maar dit heeft ons voor mijn gevoel nog dichter bij elkaar gebracht (als dat al kon). Ik ben trots op mijn twee mannen!

Trotse mama!

Eindelijk hier een berichtje van de kersverse moeder. Na de Zotel-dagen (prima bevallen!!!) was het gisteren even wennen thuis, maar vandaag gaat het weer een stuk beter.
Jullie weten allemaal ondertussen wel, dat ik op donderdag 17 mei om 5.35 uur ben bevallen van een gezonde zoon. Zijn naam is Pim Jasper Janiek. Pim is zijn roepnaam, Jasper en Janiek zijn vernoemingen naar zijn beide opa's. Bij de geboorte woog hij 4070 gram en was hij 53 centimeter lang. En flinkerd dus. Moeder en kind maken het prima! En ook met de vader gaat het goed. Hij heeft het er druk mee, maar ik hoor hem niet klagen, de schat!

Pim is werkelijk geweldig, al zullen alle moeders dat van hun eigen kind zeggen. Ik vind hem prachtig. Hij heeft een gigantische bos donker haar. Er zit al helemaal model in! We hebben alvast een afspraak bij de kapper gemaakt ;-)! Verder is het een echt mannetje... ook als hij niet in zijn blootje ligt. Hij heeft al flinke handjes en grote voetjes. Hij wordt later vast een flinke kerel. Maar daar wil ik nu nog even niet over nadenken. Dat duurt nog heel lang hoop ik.

Pim is een tevreden jongetje. Hij drinkt prima, is een echte knuffelkont en de borstvoeding doet zijn werk goed, want hij zit al bijna weer op zijn geboortegewicht. 's Nachts slaapt hij door, op de voedingen na natuurlijk. 's Morgens en 's avonds heeft hij wakkere uurtjes. Wat willen ouders nog meer! In alle opzichten is het een mannetje waar wij trots op zijn!

Tot volgende week? Dacht het niet!

Op Hemelvaartsdag 17 mei 2007 is om 05.35 uur Pim Jasper Janiek Koning geboren. Met moeder en zoon - die de roepnaam Pim draagt - is alles goed, pa redt zich ook wel ;-) We verblijven de eerste dagen in het Zotel in Hengelo, daarna volgt ongetwijfeld meer.