Daar zit muziek in

Vanmorgen hadden Pim en ik onze eerste 'muziekles'. In een groepje van ongeveer acht kinderen met hun ouders zongen we liedjes, speelden we met ballonnen, maakten we muziek en stapten we rond. Nadat Pim zijn eerste eenkennigheid had overwonnen vond hij het toch wel een geslaagde activiteit, vooral de ballonnen en het zingen van liedjes.

Helaas is Pim nog wel erg klein om zich ruim drie kwartier te concentreren op de muziekjuf:
'Het is hier warm, mag de deur open? Dat kan ik zelluf wel...'
'Hé, dat tingelding van de juf lijkt op een molentje, daar wil ik wel mee spelen!'
'Waarom moeten die ballonnen opgeruimd worden?'
'De juf heeft de voorraadkast open laten staan. Ik doe de deur wel even dicht... en weer open... en dicht... en...'
'Ik sla dat peutergebeuren wel over en begin meteen op de echte piano!'

Kortom: Pim vermaakte zich prima. En Mama? Die trekt de volgende keer gewoon wat meer luchtige kleding aan...

Ballon!

Pim bladert door een fotoboekje, waarin foto's zitten van mijn zwangerschap en van de eerste maanden van Pim. Ineens ziet hij mama's blote buik, 37 weken zwanger:"Ballon!"

'Hallo Klaas!'

De Sint is weer in het land. Pim heeft er nog geen idee van, maar zijn moeder vindt het helemaal geweldig. Pim kon er nog niet echt de lol van inzien, alhoewel de pepernoten er prima in gaan! De Sint op tv kon hem echter niet zo boeien. (Waar zijn de Teletubbies?) En wie komt er op het stomme idee om een enkele schoen bij de verwarming te zetten? (Schoenen zijn leuk om mee te patatten!)

Mama kon het niet laten. De schoenen werden geïnstalleerd, liedjes werden gezongen en verwachtingsvol gingen we naar bed. Het was niet voor niets, want de volgende ochtend waren onze schoenen gevuld met een chocoladeletter. Dank u Sinterklaasje...

N.B.: Pim is ondertussen helemaal verzot op zijn Sinterklaasbeker. Hij groet hem regelmatig ('Hallo, Klaas!') en is niet te beroerd om hem een kusje te geven.

Op grote voet

Pims oma had me al gewaarschuwd:'Je moet Pims voeten goed in de gaten houden, want Johan deed zijn tenen altijd krom en liep dus zonder dat je het doorhad op te kleine schoenen.'
Nu had Pim zijn schoenen al een tijdje, dus ik was ijverig aan het observeren en voelen of de schoen nog wel paste. Aan de binnenkant zat geen afdruk, laat staan een slijtplek. Aan de buitenkant voelde de neus van de schoen leeg. Het zal dus wel goed gaan. Pim patatte (= stappen = lopen) ondertussen vrolijk verder...

Het leek wel of Pims voeten niet meer groeiden en daarom wilde ik vorige week naar de schoenenwinkel om zijn 'patat'-gereedschap eens op te laten meten. Maar je weet hoe dat gaat, geen tijd, niet handig, komt nog wel. Totdat hij op vrijdag bij mijn moeder steeds omviel tijdens het lopen. Ik besloot spijkers met koppen te slaan. Nog geen half uur later stond Pim met zijn gloednieuwe patatbakjes weer buiten de winkel... 2 maten gegroeid! Schaam je mama!!!

Pim heeft een record gevestigd!

Papa en mama gaan namelijk nog wel eens met Pimmetjemans naar de dierentuin. Sterker, we hebben zelfs een abonnement afgesloten, omdat-ie (en stiekum wij ook eigenlijk wel) het zo leuk vindt om naar de beestjes te gaan.

En nu heeft Pim toch maar mooi meegeholpen om een nieuw bezoekersrecord van Tierpark Nordhorn te vestigen!

Dag, dag, mama!

Pim moest in het begin echt even wennen op het kinderdagverblijf. En ik weet best, dat tranen erbij horen als ik hem dan achterlaat. Hoe ik dit echter rationeel wel snap, gevoelsmatig went dat nooit.

Deze week bleek, dat Pim mama best even kan missen. We kwamen aan bij het KDC. Ik draag hem op mijn arm naar binnen en trek bovenop een tafeltje in de gang zijn jas uit. Ik zet Pim op de grond om zijn jas aan de kapstok te hangen. Pim stapt in één streep naar zijn lokaal. Hij probeert bij de klink te komen, maar dat lukt hier nog net niet helemaal. Ik open de deur en help hem even over de drempel. Pim wordt opgevangen door de leidster en krijgt aan tafel een beetje drinken. Alsof hij hier altijd zo relaxed binnen stapt!

Nou daar stond ik: blij, maar ook wel een beetje onthand. Mama kreeg nog wel een kus en daarna zwaaide hij 'dag, dag, mama!' Ik geloof dat ik hier wel aan kan wennen!

Helpende hand

Pim vindt het leuk om mama te helpen met klusjes. Het uitpakken van de vaatwasser is het leukst. Hij geeft de schoon gewassen vaat keurig aan mij, zodat ik dit op kan bergen. Maar hoe leuk Pim het werkelijk vindt, blijkt uit het volgende voorval.

Tegenwoordig staat Pim op met de 'tuhtuhtuh', in onze taal de Teletubbies. Hij mag er af en toe best naar kijken, zo ook deze morgen. Eerst had hij me al geholpen met het uitpakken van onze 'Truus'. Het was half tien, 'Tijd voor Teletubbies, tijd voor Teletubbies!' Pim zat lekker op zijn 'troon' naar Lala en zijn vriendjes te kijken. Ik ruimde ondertussen de ontbijtboel op. Daarvan moest natuurlijk ook een deel een Truusbehandeling ondergaan. Ik had de vaatwasser nog niet geopend of... Stap, stap: 'Helpen, helpen!' Daar komt mijn handige hulpje al roepend aangestapt. Mama helpen ging toch nog net even voor tuhtuhtuh.

APK, anderhalf jaar

De brievenbus kleppert. Op de mat ligt een envelop met daarop: 'Voor de ouders/verzorgers van Pim Koning'. Het is een oproep, voor Pims periodieke keuring, de A(lgemene) P(im) K(euring). Ik had van andere moeders al een beetje gehoord waar 'ze' dit keer op gingen letten. Het stapelen van blokjes zou een belangrijke rol gaan vervullen. Nu heeft Pim pas sinds kort interesse in blokjes. Zou hij het bij de APK ook boeiend vinden?

Het is druk, dus we moeten lang wachten. Een deel ervan wordt opgevuld met het meten (86 centimeter) en wegen (12 kilogram). Keurig volgens de curve. Daarna komen we de tijd door met liedjes zingen, een bal en een paar kijkplaten. Pim heeft het ondertussen wel een beetje gehad. Eindelijk zijn we aan de beurt. We zijn nog maar net binnen (het gaat goed, Pim loopt sinds drie weken, slaapt, eet en drinkt goed...) en daar komen de blokjes. Pim ziet ze, pakt er één met rechts en zet die boven op een blokje... Hij pakt er één met links en zet hem bovenop het beginnende torentje. Bravo! Opdracht geslaagd.

Opgelucht haal ik adem... Want hoe kun je eigenlijk van een klein kind verwachten dat hij dit soort dingen op commando doet? Van binnen juich ik een beetje... helaas iets te vroeg... Pim ziet een lichtknop en als hij een lichtknop ziet, wil hij de kans niet onbenut laten. Lichtknoppen zijn er om bediend te worden en wel nu! Thuis heb ik er meestal niet zo'n bezwaar tegen, want het is maar even en dan gaat hij wel wat anders doen. In dit geval zie ik het niet zo zitten om met de consultatiemevrouw in het donker te zitten.

Ik verbied Pim om aan de lamp te komen. Afleiden helpt niet. Pim wordt boos. Ik zet hem op schoot. Pim wordt driftig. Ik spreek hem vermanend toe. Pim wordt heel driftig en slaat om zich heen. Ondertussen vindt zijn kleine knuisje mijn nek en zijn nageltjes knijpen vernijnig in mijn vel. Ik doe me behoorlijk zeer, en voel me daarnaast erg bekeken. De driftbui van Pim kan zo uit een boekje komen en de consultatiemevrouw observeert hoe ik mijn opvoedpraktijken toepas... Uiteindelijk kalmeert Pim en kan ik het gesprek met de consultatiemevrouw vervolgen. "Uw zoon is moeilijk af te leiden hè? Hij heeft duidelijkheid nodig. U corrigeert goed. Eventueel kan een 'strafstoeltje' of 'strafhoekje' helpen. Wilt u een folder mee over een informatieavond?"

Even krijg ik het idee dat Pim extreem driftig lijkt in de ogen van deze mevrouw. "Maar deze driftbuien horen toch gewoon bij de leeftijd?" Ze beaamt dat gelukkig. Verhit en wat beduusd sta ik even later buiten en zuig de frisse najaarslucht diep in mijn longen. Ons ventje heeft is meestal rustig, vrolijk en gezellig, maar heeft in een half uur even goed laten zien wat hij allemaal in huis heeft! Een kerel met karakter.

Trots

Pim gaat één middag in de week naar een kinderdagverblijf. Dat gaat prima. Bij het brengen en halen wisselen papa en mama natuurlijk informatie uit met de leidsters van Pims groep, maar één keer per jaar is het tijd voor een echt 10-minuten-gesprek. Het lijkt bijna of Pim al naar school gaat.

Ik was wel erg benieuwd naar dit gesprek. De meest belangrijke dingen hoor je natuurlijk meteen, maar ik was wel nieuwsgierig naar wat extra info. Ik had het idee dat het allemaal wel goed zat, maar ik stapte toch een beetje zenuwachtig het lokaal binnen. Ik ben natuurlijk 7 dagen per week, 24 uur per dag mama van Pim, maar dit is zo'n moment dat je je ineens weer heel bewust 'mama' voelt. Wat gaan ze vertellen?

De leidsters vonden dat hij snel gewend was, helemaal als je kijkt dat hij slechts één middag in de week komt. Pims favoriete speelgoed is autootjes en boekjes. Dat van die autootjes merk ik thuis nog helemaal niet zo erg, dus dat was erg grappig om te horen. Zingen vindt hij ook geweldig. Hij kon zich goed alleen vermaken en was niet bang om op anderen af te stappen. Met zijn taal lag hij redelijk voor op zijn leeftijd. Kletskous!

Kortgezegd gaat het dus prima! Mijn zenuwen hadden plaatsgemaakt voor een blij gevoel. Ik was al trots op ons mannetje, maar ineens voel je je weer heel bewust een 'trotse mama'!