Pim moest in het begin echt even wennen op het kinderdagverblijf. En ik weet best, dat tranen erbij horen als ik hem dan achterlaat. Hoe ik dit echter rationeel wel snap, gevoelsmatig went dat nooit.
Deze week bleek, dat Pim mama best even kan missen. We kwamen aan bij het KDC. Ik draag hem op mijn arm naar binnen en trek bovenop een tafeltje in de gang zijn jas uit. Ik zet Pim op de grond om zijn jas aan de kapstok te hangen. Pim stapt in één streep naar zijn lokaal. Hij probeert bij de klink te komen, maar dat lukt hier nog net niet helemaal. Ik open de deur en help hem even over de drempel. Pim wordt opgevangen door de leidster en krijgt aan tafel een beetje drinken. Alsof hij hier altijd zo relaxed binnen stapt!
Nou daar stond ik: blij, maar ook wel een beetje onthand. Mama kreeg nog wel een kus en daarna zwaaide hij 'dag, dag, mama!' Ik geloof dat ik hier wel aan kan wennen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten