Consultatiebureau (8weken)

Pim is vandaag 8 weken, tijd voor een tweede bezoek aan het consultatiebureau. Op zich best leuk, maar het was vandaag ook tijd voor zijn eerst prikjes! Pim wist van niets, mama was best zenuwachtig en papa stond het angstzweet waarschijnlijk op zijn rug, want hij is zelf als de dood voor prikken. Gelukkig voor papa had hij het erg druk met zijn werk, waardoor hij geen getuige hoefde te zijn van dit kinderleed. Al had hij ons 'graag' willen steunen op dit moeilijke moment. Dapper trotseerde ik mijn angsten, wetend dat een prikje minder erg is dan een van die enge ziektes waar hij voor ingeënt zou worden.

Pim was de vrolijkheid zelfe en lachte de hele ochtend al van oor tot oor. De meesten zeggen dat Pim vooral op papa lijkt. (Al denken sommigen van niet. Zij noemen mama, oma Moesje en neefje Teije. Ik denk dat Pim vooral op Pim lijkt!) Hoe dan ook, vrolijkheid in de ochtend is mijn (goede) eigenschap. Niet dat Johan bij het ontwaken een zo'n donderwolk is, maar mama is meer een ochtendmens en papa houdt het 's avonds langer vol.

Het begon allemaal gezellig en vertrouwd. Kleren uit, op de weegschaal (6070 gram), lengte meten (59,5 centimeter), hoofdomtrek meten (39,7 centimeter). Allemaal nog steeds boven het gemiddelde, maar netjes volgens de groeicurve. Vervolgens mochten we naar de verpleegkundige. Niets aan de hand. Pim vond het allemaal erg gezellig, ik kreeg een paar vragen beantwoord en leerde onder andere dat Pims groenige poep hoogstwaarschijnlijk kwam door het merk flesvoeding dat we geven!

De volgende stap waren wat gymnastiekoefeningen, of Pimnastiekoefeningen, zoals Johan ze altijd noemt. Pim lachte wederom als de beste, volgde keurig met zijn ogen en hoofd het gezicht van de verpleegmevrouw, tilde op zijn buik netjes zijn hoofd op... en toen werd hij beloond met een PRIKJE! Twee nog wel, in elk been één.

Terwijl ik vrolijk tegen mijn zoon babbelde, alsof er iets heel leuks ging gebeuren, jenste de verpleegmevrouw in elk been een prikje. Ik moet wel eerlijk zijn. Ze deed het heel netjes en lief. Het was voor haar een sport om de prikjes zo pijnloos mogelijk en met zo min mogelijk bloedvergieten te geven. Toch vond Pim het allemaal niet zo geweldig en hij moest natuurlijk huilen. Hij kreeg twee pleistertjes en mocht daarna bij mij op de arm. Tijdens het aankleden had onze bikkel alweer een lach op zijn gezicht. Geweldige kerel toch!

Ik kreeg onder andere van (O)ma de tip een koud washandje of ijsblokje mee te nemen. Dat zou na de prik de pijn verzachten. Toch werd dit afgeraden. Alles verandert ook telkens... Door de kou worden zijn bloedvaten nauwer. Daardoor wordt het vaccin minder snel opgenomen. Mijn goede voorbereidingen waren dus tevergeefs.

Ik vind het wel spannend hoe Pim op de prikken gaat reageren. Nu is hij wat onrustig, maar hij is ook al een hele tijd wakker. Hij kan de slaap nu nog niet erg vatten, maar de kans is groot dat hij wat meer gaat slapen en wat koorts krijgt. In een enkel geval wordt de koorts erg hoog en moeten we de huisarts bellen. Tot nu toe ga ik ervan uit dat het mee gaat vallen en er was ook goed nieuws. We mochten Pim vandaag best een beetje verwennen!