Mini-vakantie

We zijn net terug van een minivakantie naar Groningen. We hebben pas in oktober vakantie, en omdat Johan eigen baas is, is hij pas echt vrij als we weg zijn. Een heel goede reden om bij (o)pa en (o)ma te gaan logeren. En het is nog gezellig ook.

We hebben genoten! Pim deed het daar geweldig en daarom was het dubbel genieten. Hij sliep door en was lekker vrolijk. Ik vond het best lekker om af en toe wat zorgtaken uit handen te geven, en oma vond het geweldig om het (overdag, niet 's morgens vroeg!) van ons over te nemen. Wat wil je nog meer!

Even wat hoogtepunten van ons Groningenbezoek:

- Johan en ik zijn alleen (dus zonder Pim!!!) een dagje naar de stad Groningen geweest. Lekker shoppen en uit eten... en af en toe naar pa en ma bellen natuurlijk ;-)
- 'Oom' Stefan (Johans jongste broertje) heeft Pim de fles gegeven. Uitgerekend bij hem bedenkt Pim dat hij wel wat extra ruimte in zijn buik moet creëren... Lekker luchtje, hè Stefan!
- Zaterdagmiddag met Pim lekker shoppen in Winschoten.
- Vele vrouwenpraat met (o)ma.
- Zondag een BBQ met de hele familie!

Oh ja, ook nog een dieptepuntje op zondag... Ik had al vier dagen niet gehuild, dus dat moest ik op zondag allemaal maar even inhalen... (Nogmaals mijn excuses...) Het luchtte wel weer op en daarna kon ik er weer tegen!

Pufpraatjes

De na-gym is begonnen! Hèt vervolg op zwangerschapgym. Dit keer geen puftechnieken. Dat hebben we achter de rug. De eerste 'les' bestond uit het uitwisselen van ervaringen en het tonen van de meest prachtige babykiekjes, onder het genot van een kopje thee en een koekje. Ik verheugde me erg op deze avond. Hoe zou het iedereen vergaan zijn?

De 'pufclub' was bijna compleet. Leuk om iedereen weer te zien. Wel gek, zo zonder dikke buiken. Minder leuk waren sommige bevallingverhalen. Uiteindelijk moest iedereen in het ziekenhuis bevallen. Als ik alle verhalen zo hoorde, was mijn bevalling een van de makkelijksten geloof ik. Vroeggeboorte, totaal ruptuur, nageboortes die niet kwamen, inleidingen, plasproblemen nadien, 48-uursbevalling die eindigde in een keizersnee... Ik zat werkelijk de hele avond met kippenvel op mijn armen en nu ik dit zo opschrijf bekruipt me dat gevoel weer. Heftig hoor!

Gelukkig maken alle kersverse moeders en alle kleine wondertjes het goed. De foto's waren ook geweldig. Ik kon niet erg goed kiezen tussen alle leuke kiekjes en had daarom maar mijn hele fotoboek meegenomen. Ze zeggen wel eens dat baby's op elkaar lijken, maar daar ben ik het niet mee eens. De enige overeenkomst die ik kon vinden was, dat het allemaal heerlijke kleine mensjes zijn.

Volgende week begint het echte werk. Ik begreep dat we in sporttenue ten tonele moeten verschijnen. Dat wordt vast afzien...

Verhuisd!

Pim is verhuisd! Schrik niet, we hebben hem niet het huis uit geschopt. Ook is hij het huis niet ontvlucht. Maar sinds gisteren slaapt hij op zijn eigen kamer. Nog wel steeds in zijn wieg, want ik vind het ledikantje nog zo groot. Maar als ik zie hoe snel hij groeit, dan lijkt het ledikantje steeds minder groot te zijn.

Pim pruttelt 's nachts nogal eens. Natuurlijk staat mijn moederinstinkt op scherp, dus ik word daar dan wakker van. Gaat hij huilen? Heeft hij honger? Zal hij weer in slaap vallen? Is het speenalarm? Zo luister ik dan een tijdje naar zijn aanwezigheid. Dat vind ik heerlijk, alleen niet op een nachtelijk tijdstip. Meestal pruttelt hij rond een uur of 5. Tegen 6 uur heeft hij dan zin in een fles. Zo komt het dat ik dan, zonder dat Pim er wat aan kan doen, al erg vroeg met hem in de weer ben.

De dubden al een poos wanneer het tijd was dat Pim zijn eigen huis zou gaan bewonen. Nu was het moment aan gebroken, want deze vermoeide moeder begonnen de nachtfeestjes uiteindelijk op te breken. Het bewijs: sinds Pim bij ons is komen wonen drink ik - de theeleut van de familie - sloten koffie. Pim is dus verhuisd naar zijn eigen honk. Het lijkt wel kaal in onze slaapkamer. Maar verder verandert er eigenlijk niet zó veel. Pim vierde vannacht gewoon een feestje. Alleen lag ik er nu niet wakker van... Ik zat namelijk naast zijn bed zijn feestje mee te vieren.

Dappere mama

Het is gelukt! Gisteren is deze mama zonder kind op koffievisite geweest. Een hele happening. Eerst verreed ik me twee (!) keer. Niet omdat ik niet meer wist waar mijn vriendin woonde, maar omdat ik met mijn duffe kop ergens anders was.

Toen ik eenmaal gearriveerd was kon ik het niet laten om mijn inmiddels welbekende waterlanders te tonen: "Het gaat wel goehoed, ik ben alleen voor het eerst zonder Pim op stap boehoe..." Wat begin ik hier een hekel aan te krijgen. Ik huil minstens twee keer per dag om de meest onzinnige dingen. Ik hoop dat het nog een vorm van kraamtranen is en dat die hormonale invloeden erg snel afnemen. Gelukkig kon mijn vriendin er wel om lachen.

De rest van de avond verliep als vanouds. Natuurlijk hebben we het wel een tijdje over zoonlief gehad, maar ook andere onderwerpen werden aangesneden. Uiteindelijk vond ik het wel lekker om even weg te zijn. Maar wat deze moeder de gans was ook heel erg blij dat ze voor de laatste voeding weer thuis was.

Papa vermaakte zich prima tijdens deze papa-avond! Zoals afgesproken had Pim zijn kleibroek voor papa bewaard. Dat was dan ook het enige moment dat hij zich gemeld heeft. Papa hoopte stiekem dat Pim ook nog wel even zin zou hebben in een feestje (chipjes, colaatje...) maar ook al groeit de kleine gigantisch en is hij ondertussen al een hele pummel, hij blijft toch nog wel even ons kleine baby'tje. Gelukkig!

Op stap

Vanavond gaat mama alleen op stap! Niet echt iets heftigs, 'gewoon' gezellig koffie drinken bij een vriendin. Hartstikke leuk, maar wel dubbel. Mijn mannen zijn namelijk alleen in huis. Niet dat ik bang ben dat mijn kerels zich niet redden, integendeel. Maar ik laat Pim thuis, voor het eerst. Als je een kleine boodschap tenminste niet meerekent. En dat is raar. Ik sjouw hem nu 2 maanden... Wat zeg ik? 11 maanden overal mee naar toe en nu ga ik alleen. Het wordt vast heel erg leuk, maar het is wel even wennen.

Acteur

Dat onze Pim over een geweldige mimiek beschikt wisten we. We zijn er nog steeds niet achter van wie hij dat heeft, waarschijnlijk van zichzelf... Als hij lacht, lacht hij met zijn hele gezicht. Als hij zielig is, dan trekt hij een heel zielig pruillipje. Natuurlijk is mama daar best wel gevoelig voor en nu weet hij het nog niet eens bewust te gebruiken... denk ik tenminste. En dat hij de leukste thuis is, weten we inmiddels ook. Daar is deze foto toch wel het bewijs van!

R-R-R

De ouderen onder jullie kennen het vast. Het is nu weer helemaal hip! De drie R-en: rust, reinheid en regelmaat. Kinderen varen er wel bij, zegt men. Ik ben daar ook van overtuigd, al is het invoeren van de drie letters niet zo makkelijk als het lijkt.

Reinheid lukt nog wel. Ook al hebben we een stofmonster (lees: Hobbes) in huis, tegenwoordig lukt het me goed om het huishoudelijke gebeuren een beetje bij te houden. Soms lukt het me zelfs om wat extra's te doen. Ook met Pims reinheid gaat het prima. Hij houdt heel erg van het bad, de tummytub is nog fijner en met papa onder de douche vindt hij helemaal het einde! Maar eenmaal schoon deinst hij er niet voor terug om zichzelf (en anderen!) onder te plassen, of om - zoals papa zegt - zijn broek vol te kleien. Maar om die bende weer op te ruimen heeft hij een papa en mama. Ze zijn niet voor niets door hem ingehuurd.

Rust vind ik toch wat lastiger in deze drukke tijden. Visietje hier, doktertje daar, boodschap zus, wandeling zo... Het is toch altijd weer sneu om een heerlijk slapend kind in zijn slaap te storen, omdat mama ergens naar toe moet en Pim simpelweg nog nèt niet groot genoeg is om alleen thuis te blijven. Aan de andere kant is het niet anders en moet hij er ook aan wennen om ergens mee naar toe te gaan.

Met regelmaat zijn we gisteren 'officieel' begonnen. Ik heb het dan over voedingstijden, slaapgewoonten en speelmomenten. Klinkt als uit het boekje... en dat is het ook een beetje. Ik werk al jaren met (verstandelijk gehandicapte) kinderen en ik dacht altijd dat opvoeden best goed te doen was. Maar ik zal een geheim onthullen! Voor een ander denk je altijd te weten wat het beste is, maar je eigen kind opvoeden is misschien wel het moeilijkste wat er is. Ach, ik moet even de slag te pakken krijgen, maar je wordt regelmatig heen en weer geslingerd tussen gevoel en verstand. Ik weet dat ik Pim af en toe moet laten sikken, maar het klinkt zo sneu. Ik weet dat ik hem wakker weg moet leggen in zijn bedje, maar ik vind het zo heerlijk als hij op mijn arm in slaap valt. Ik weet dat het nog geen tijd is voor een flesje, maar het lijkt of hij honger heeft...

Gisteren hebben Johan en ik de knoop doorgehakt. We pogen regelmaat in te bouwen. Met in ons achterhoofd dat het goed is voor hem en voor ons heeft hij gisteren op gezette tijden zijn fles gehad, en lag hij na de voeding van 19.00 uur boven in zijn bedje te slapen. Weliswaar even onder protest, maar daarna begaf hij zich tevreden in dromenland. Vannacht sliep hij lekker door en om 7.00 meldde hij zich met een stralende lach voor zijn ontbijt. Genieten toch, zo'n kerel!

Papa en Mama!

Na 8 weken raken we er wel een beetje aan gewend. Johan en Audrey zijn papa en mama. Af en toe hebben we een wat mindere dag, maar: that's life! Alle ongemakken, zoals minder slaap, gebroken nachten, (ondertussen stinkende!) poepluiers en krampjes vallen in het niet bij het zien van ons kindje. En als hij je 's morgens (soms heel vroeg, maar soms ook pas om 7.45 uur) toelacht dan begin ik mijn dag met een dansje! Maar hoe kan het ook anders met zo'n geweldig mannetje!

Consultatiebureau (8weken)

Pim is vandaag 8 weken, tijd voor een tweede bezoek aan het consultatiebureau. Op zich best leuk, maar het was vandaag ook tijd voor zijn eerst prikjes! Pim wist van niets, mama was best zenuwachtig en papa stond het angstzweet waarschijnlijk op zijn rug, want hij is zelf als de dood voor prikken. Gelukkig voor papa had hij het erg druk met zijn werk, waardoor hij geen getuige hoefde te zijn van dit kinderleed. Al had hij ons 'graag' willen steunen op dit moeilijke moment. Dapper trotseerde ik mijn angsten, wetend dat een prikje minder erg is dan een van die enge ziektes waar hij voor ingeënt zou worden.

Pim was de vrolijkheid zelfe en lachte de hele ochtend al van oor tot oor. De meesten zeggen dat Pim vooral op papa lijkt. (Al denken sommigen van niet. Zij noemen mama, oma Moesje en neefje Teije. Ik denk dat Pim vooral op Pim lijkt!) Hoe dan ook, vrolijkheid in de ochtend is mijn (goede) eigenschap. Niet dat Johan bij het ontwaken een zo'n donderwolk is, maar mama is meer een ochtendmens en papa houdt het 's avonds langer vol.

Het begon allemaal gezellig en vertrouwd. Kleren uit, op de weegschaal (6070 gram), lengte meten (59,5 centimeter), hoofdomtrek meten (39,7 centimeter). Allemaal nog steeds boven het gemiddelde, maar netjes volgens de groeicurve. Vervolgens mochten we naar de verpleegkundige. Niets aan de hand. Pim vond het allemaal erg gezellig, ik kreeg een paar vragen beantwoord en leerde onder andere dat Pims groenige poep hoogstwaarschijnlijk kwam door het merk flesvoeding dat we geven!

De volgende stap waren wat gymnastiekoefeningen, of Pimnastiekoefeningen, zoals Johan ze altijd noemt. Pim lachte wederom als de beste, volgde keurig met zijn ogen en hoofd het gezicht van de verpleegmevrouw, tilde op zijn buik netjes zijn hoofd op... en toen werd hij beloond met een PRIKJE! Twee nog wel, in elk been één.

Terwijl ik vrolijk tegen mijn zoon babbelde, alsof er iets heel leuks ging gebeuren, jenste de verpleegmevrouw in elk been een prikje. Ik moet wel eerlijk zijn. Ze deed het heel netjes en lief. Het was voor haar een sport om de prikjes zo pijnloos mogelijk en met zo min mogelijk bloedvergieten te geven. Toch vond Pim het allemaal niet zo geweldig en hij moest natuurlijk huilen. Hij kreeg twee pleistertjes en mocht daarna bij mij op de arm. Tijdens het aankleden had onze bikkel alweer een lach op zijn gezicht. Geweldige kerel toch!

Ik kreeg onder andere van (O)ma de tip een koud washandje of ijsblokje mee te nemen. Dat zou na de prik de pijn verzachten. Toch werd dit afgeraden. Alles verandert ook telkens... Door de kou worden zijn bloedvaten nauwer. Daardoor wordt het vaccin minder snel opgenomen. Mijn goede voorbereidingen waren dus tevergeefs.

Ik vind het wel spannend hoe Pim op de prikken gaat reageren. Nu is hij wat onrustig, maar hij is ook al een hele tijd wakker. Hij kan de slaap nu nog niet erg vatten, maar de kans is groot dat hij wat meer gaat slapen en wat koorts krijgt. In een enkel geval wordt de koorts erg hoog en moeten we de huisarts bellen. Tot nu toe ga ik ervan uit dat het mee gaat vallen en er was ook goed nieuws. We mochten Pim vandaag best een beetje verwennen!

Wanted!

Alsof hij een crimineel in spé is, moest onze zoon vanmorgen op de foto, als hij tenminste met papa en mama Nederland wil verlaten. Nu blijven we dit jaar in Nederland, maar als we naar (O)pa en (O)ma gaan, rijden we altijd door Duitsland. Nu hebben we Pim al twee keer meegesmokkeld, maar dat wil niet zeggen dat dat altijd goed gaat. Daarom wilden we hem graag bij laten schrijven op Johans paspoort.

Je pasgeboren zoon bij laten schrijven in papa's paspoort is nog een hele operatie en dan met name het maken van de pasfoto. Met alle regeltjes waaraan je je met betrekking tot dit plaatje aan moet houden, is het nog een hele klus om een 7-weken jong kind 'correct' op de foto te krijgen. En waar doe je het voor? Pim verandert met de week. Over een half jaar lijkt hij niet meer op het hummeltje van nu, maar de burocratie beslist! Daarom voor een ieder die dit ook nog moet ondergaan wat wijze lessen:

Les 1: Zorg dat je kind wakker is.
Pim sliep, nogal vast ook. Dat zul je altijd zien! Na heel wat gekriebel, jas uit, sokken uit, buiten in het (felle) zonlicht lopen, ontwaakte onze zoon nogal beduusd uit zijn diepe slaap. De fotograaf had echter net weer 'bezigheden elders', waardoor Pim alweer bijna sliep, toen hij door zijn toestel tuurde.

Les 2: Zorg dat je kind niet in een te vrolijke bui is.
Op de paspoortfoto mag je niet lachen. Als je kind dus te vrolijk is, lacht hij naar het vogeltje. Dat is in dit geval net niet de bedoeling.

Les 3: Trek je kind een ruim zittende trui aan.
De handen van papa en mama mogen niet te zien zijn op de foto. Omdat we Pim toch vast moesten houden (want hij kan nog steeds niet zitten...!!!), moesten we zijn rompje vasthouden onder zijn trui. En hij kan er niets aan doen dat papa en mama van die grote kolenscheppen hebben.

Les 4: Zorg dat je iets bij je hebt wat zijn aandacht trekt.
Nu zijn papa en mama ook altijd erg favoriet, maar niet als hij slaapdronken is. En hoe krijg je het anders voor elkaar dat hij recht in de camera kijkt?

Les 5: Heb veel geduld.
Hoera voor de digitale camera! We konden meerdere foto's maken en hoopten dus op iets geschikts. Voordat je zo'n geluksmoment hebt, ben je wel even bezig. Dat brengt me gelijk bij het volgende.

Les 6: Ga op een rustig tijdstip.
Omdat het nog wel even kan duren, voordat alle elementen voor een aan de eisen voldoende foto optimaal zijn, kàn het zijn dat de mensen in de fotozaak even geduld moeten hebben. Het is niet prettig als je je hierdoor laat opjagen.

Les 7: Geluk(t)!
Je moet geluk hebben dat je kind 'goed' op de foto komt. Maar je moet ook geluk hebben bij de burgerlijke stand. Als je pech hebt, tref je de verkeerde ambtenaar en wordt je foto afgekeurd. Dan begint het hele 'nu juist niet lachen naar het vogeltje' weer opnieuw.

Wij hadden geluk! De ambtenaar keurde het geheel goed! Ook al zijn Pims hand en mama's hand wel in beeld. Dit burocratische grapje kost ons al met al bijna €30,- en als ik eerlijk ben bezitten we heel wat charmantere foto's van onze telg. Volgend jaar is ons paspoort verlopen, dan kunnen we weer opnieuw een poging wagen.

Emo-trut

Of het door de bevalling komt, door Pim, of nog door de hormonen... Ik houd het tegenwoordig maar slecht droog. Ik ben niet incontinent, maar ik heb het over tranen.

Ik kan tegenwoordig - als ik even tijd heb/neem om te lezen - geen bevallingsverhaal meer lezen, zonder kippenvel te krijgen. Van het nieuws draait nu mijn maag andersom. Pims eerste kleertjes die (al) te klein zijn geworden, sta ik met een wazige natte blik in mijn ogen in een doosje te doen. Mijn borstvoedingsverhaal maakt me nog steeds jankerig.

Maar het voorval van gisteren sloeg echt alles. Ik ben bang dat het nooit meer goed komt. Ik zie een fragment op TV, waarin Willie Alberti (totaal niet mijn genre) het welbekende lied zingt over de glimlach van een kind dat je doet beseffen dat je leeft. Ik zal zo in elke hoek van het huis een pak tissues neerzetten, want het is dweilen met de kraan open...

Als kool!

Zoals jullie weten ben ik mijn borstvoeding aan het afbouwen. Afhankelijk van zijn gewicht krijgt Pim nu flesvoeding, naast de borstvoeding. Elke drie dagen wordt een borstvoeding vervangen door de fles.

Het is nog een beetje schipperen met de hoeveelheid flesvoeding. We weten immers niet hoeveel hij uit mijn borst drinkt. Vorige week waren we er erg mee aan het zweten. Pim drinkt zijn fles prima, vaak helemaal leeg. Maar hij had dan na twee uur alweer honger. Ik was er heilig van overtuigd dat dat niet kon, maar als ik hem dan een (extra) fles gaf, dronk hij zijn buikje weer lekker vol.

Donderdag hebben we hem gewogen op het consultatiebureau. Wat bleek? Onze zoon was (weer) gegroeid als kool en woog ondertussen 5750 gram! Hij mocht dus veel meer (fles) voeding hebben dat we dachten! Ook mochten we proberen om van 6-7 voedingen over te stappen naar 5.

De flesjes van 180 cc drinkt hij nu zo goed als helemaal op. Ook de nachten gaan steeds beter. Het afgelopen weekend kreeg hij 's nachts om 5.00 uur nog honger, maar de afgelopen nacht heeft hij lekker doorgeslapen tot 6.45!!! Nu hopen dat het zo blijft! Hij wordt wel erg snel groot, onze grote kleine man...

Morgenvroeg krijgt hij zijn laatste 'borst'. Dan moet hij wachten tot hij 16 is ;-)! De fles gaat geweldig, hij groeit super en ik vind de regelmaat het het af en toe uit handen kunnen geven van een voeding ook heerlijk. Toch schiet ik nog steeds vol als ik eraan denk dat ik hem zelf langer had kunnen voeden. Ik ben er heilig van overtuigd, dat zijn onrust tijdens het drinken niet kwam van spruw, zoals steeds werd beweerd, maar door zijn krampjes. Als ik hem nu de fles geef en ook daar zie hoe hij soms onrustig is, wordt dat altijd gevolgd door eens scheetje of boertje. Na het ontluchten drinkt hij rustig verder. Had ik maar betere begeleiding gehad... Had ik maar gevraagd of het melkmeisje (lactatiekundige) een voeding mee kwam kijken... Had ze dat meteen maar voorgesteld. Maar: als hadden komt, is hebben gedaan! Ach, en zeg nu zelf: papa, Pim en de fles is toch een plaatje!

Darmkrampjes

Vorige week besloten we toch de osteopaat weer te bellen, want de darmkrampjes van Pim werden weer heviger. Zou het nu van de flesvoeding komen? Onze osteopaat bleek echter een drukbezet man. We konden pas een dikke week later terecht, tenzij er iemand uit viel. Daar wilden we niet op wachten en daarom belden we een osteopaat in Hengelo. Gelukkig mochten we daar de volgende dag al langs komen.

Pim werd behandeld. Een half consult, want hij was ertussen gepland en daarom was er niet meer tijd. Zijn darmen waren inderdaad gespannen. Na de behandeling kregen we meteen een afspraak mee voor de volgende week! Dat is nog eens actie ondernemen! En Pim? We kenden ons mannetje meteen weer terug, hij was weer het zonnetje in huis!

Op het consultatiebureau raadden ze aan om eens een andere fles te proberen. Pim drinkt namelijk ook erg snel. Het gevolg is dat hij meer lucht binnen krijgt en na zijn fles nog veel zuigbehoefte heeft. Het CB raadde ook meteen goed welk merk fles we gebruikten - Avent - want de klachten die we hadden hoorden ze wel vaker. Sinds vrijdag gebruiken we een fles van Difrax. Mooi roze! "In de winkel zag hij er oranje uit", aldus Johan. Maar roze, oranje, paars of blauw... onze zoon doet nu minstens een kwartier over zijn maaltijd, zoals het hoort. De krampjes zijn niet weg, maar wel minder. Zouden we nu, wat dit betreft het ergste gehad hebben?

Vrijdag heeft mijn nichtje een baby gekregen. Het bleek dat ze een (klein) gaatje in haar gehemelte heeft en het komend jaar hieraan geopereerd moet worden. Ook al vind ik de darmkrampjes van Pim nog steeds vervelend, ik kan het nu helemaal beter relativeren. Hij zal nog wel voor hetere vuren komen te staan in zijn leven...

5 jaar!

Schrik niet! 5 jaar is niet de leeftijd van onze zoon, maar dat is het aantal jaren dat Johan en ik getrouwd zijn! Tevens kennen we elkaar vandaag op de kop af 7 1/2 jaar! Gisteren biechtte ik Johan op dat ik geen cadeautje voor onze trouwdag had gekocht... Zijn reactie was geweldig:"Ons cadeautje ligt op dit moment toch in de kinderwagen?"

Vandaag hebben we een heerlijke 'lummeldag'. En Pim doet lekker mee. Nadat hij gisteren een jengeldag had gehad en bijna niet had geslapen, sliep hij vannacht door! De laatste voeding was gisteren om 23.30 uur en vanmorgen meldde hij zich om 7.00 uur. Ik voedde Pim, Johan liep met Hobbes en na een korte onderbreking van onze slaap, ging ons gezin nog lekker even tot 10.30 naar dromenland.

Eerst wilden we vandaag naar de dierentuin in Emmen. Daar hebben we ons eerste afspraakje doorgebracht. Dit plan werd vervangen door het Afrikafestival in Hertme (of all places!). Onder het mom: kunnen we niet naar Zuid-Afrika dit jaar, dan gaan we toch naar Hertme? Uiteindelijk bleven we burgerlijk thuis! Lekkere broodjes (mét filet americain!!!) voor het ontbijt, een ijsje van dé ijssalon van Nederland en vanavond lekker een pizzaatje laten bezorgen. Verder lekker kneuteren met ons gezinnetje en mijmeren over hoe ons leven er over 5 jaar uit zou zien...