Nog even... Nog heel even genieten... mijn verlof, dat inmiddels is overgegaan in vakantie is bijna ten einde. Volgende week om deze tijd heb ik mijn eerste dienst alweer gewerkt.
Een dubbel gevoel. Pim is zo gegroeid, maar ook nog zo klein. Ik wil graag weer wat voor mezelf doen, maar eigenlijk wil ik ook bij hem blijven. Ik heb zin om mijn collega's en de bewoners weer te zien, maar eigenlijk vind ik het thuis ook nog zo heerlijk!
Ach, slechts één maandje. Eén maandje waarin ik 'maar' 18 uur per week werk. Dan heb ik alwéér vakantie. Pim mist me (nog) niet, dat weet ik. Maar ik ga hem wel missen, dat weet ik ook. Alles went, dus dit ook. Even doorbijten mama!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
dat is zo moeilijk... dat blijft ook moeilijk. Ik zie het bij mijn schone dochter en ik prijs me gelukkig dat ik in de jaren dat de kinderen klein waren nooit voor die keuze heb gestaan... ik was altijd thuis.
Ook niet altijd blij en gelukkig maar wel altijd aanwezig en niet verscheurd door het gevoel dat werk leuk is maar je liever bij het kind thuis bent...
Ik denk niet dat het went...
Snik, snik, inderdaad behoorlijk zuur! Je bent niet de enige. Ook ik moet dinsdag weer beginnen. Balen!
Je moet maar zo denken: er zijn nu drie mannen die op je wachten als je thuiskomt!
(sorry W: 4)
Al die mannen... Dat had ik ook nooit kunnen/durven dromen. Toch blijft het dubbel. Ik denk in ieder geval niet dat ik na werktijd nog heel lang op het werk blijf hangen, zoals voorheen.
Ik ben ook bang dat het niet went... Maar ik hoop nog steeds dat mijn emotionele stuipen iets verminderen...
Een reactie posten