Tuk!

Pim heeft ons tuk! De visie van tegenwoordig is: als baby's onder de 6 weken huilen, dan hebben ze wat. Wij zijn nogal weke ouders, en een huilend kind is zielig. Helemaal als het Pim is. Zo gauw Pim een "wèèèh" liet horen, stonden wij naast zijn bedje. Oké, dat is wat overdreven, maar zo gauw het gewèèèh doorzette, troosten we hem.

Gisteren had hij ons echt tuk, de grapjas. Hij had gegeten. Vaak valt hij dan op de arm, tijdens het boertjesritueel, in slaap. Zo ook deze dag. Ik leg hem terug: wèèèh! Op de arm. Hij valt in slaap. Ik leg hem terug: wèèèh! Op de arm... Tot drie keer toe dacht ik nog dat er misschien een boertje dwars zat, maar na de derde keer vermoedde ik dat hij toch liever op de arm sliep, dan in zijn eigen bedje. Hij moest maar even jammeren. Gelukkig voor Pim, heeft hij ook nog een vader! Bij de volgende wèèèh, die wat aanhield, stapte Johan uit bed. Meneer lag weer heerlijk te glimlachen (!!!) op de arm. Hoezo, je kunt ze nog niet verwennen?

Vanmorgen hetzelfde ritueel. Gesterkt door een pas gelezen artikel, een slechte nachtrust en het feit dat het niet midden in de nacht was, besloten we hem te laten huilen. Lekker toegestopt, aai over zijn bolletje, welterusten gewenst, muziekje aan, deur dicht, babyfoon uit... Het gejammer barste los. Eerst zachtjes, toen erg heftig. Nu waren we normaal gesproken naar hem toegegaan. Wetend dat een 'in slaap huiltje' 5-20 minuten kan duren, pakten we door. En jawel! Na 20 minuten afwisselend jammeren en schreeuwen, lag ons mannetje als een roos te slapen! Ik hoop dat we het volhouden!