De erker waar onze zoon negen maanden aan gewerkt heeft is ingestort. Als een plumpudding. De fundering is eruit, dus de erker moet hoognodig gestut worden. Nu had ik een buikencomplex, zoals je op mijn vorige weblog kon lezen. Sinds Pim er is ben ik stiekem een heel klein beetje trots op mijn blubberbuikje. Oké, het mag nog best wat strakker, maar het huisje van mijn zoon herinnert mij aan een geweldige ervaring en een super tijd, ondanks alle ongemakken.
Ik realiseer me dat het wel degelijk belangrijk is om wat stevige buikspieren te kweken. Niet alleen voor het uiterlijk vertoon, maar vooral ook voor het behoud van mijn rug. Van de 'pufclub' heb ik een lijstje met oefeningen mee gekregen. Graag beginnen op dag 1 na de bevalling! Oef... Toch doe ik het redelijk trouw. Al moet ik toegeven dat ik alle oefeningen liever in één keer doe, in plaats van gedoseerd, meerdere keren op de dag. Want... hoe plan ik dat er ook nog bij in? En soms, heel soms, ben ik ècht te moe om mijn bovenlijf weer van het matras te hijsen. Om het schuldgevoel wat te verminderen, geniet ik dan nog maar even van het bouwvallige eerste huisje van mijn zoon.
1 opmerking:
Volgens mij mag je daar best je tijd voor nemen. Als je er 9 maanden over doet om er te komen mag je nog een keer 9 maanden nemen om ergens te komen. Ontzwangeren is een vak!
Een reactie posten