Afscheid

Ik ben een erg groot voorstander van borstvoeding. Helemaal gezien alle allergieën in onze families. Zoals jullie hebben kunnen lezen, heb ik dat tot een week of 3-4 terug met erg veel plezier gedaan. Sinds de darmkrampjes drinkt Pim echter onrustig en dat is na de krampjes gebleven. De lol van het voeden ging er steeds meer af, maar ik wilde koste wat het kost doorzetten.

Na het bezoek aan de osteopaat was Pim een stuk vrolijker, maar het drinken ging nog steeds niet lekker. Ik ben daarom een nieuw traject ingeslagen. Via het consultatiebureau (dachten dat het spruw was), naar de huisarts (kon geen spruw ontdekken). Op haar advies naar een lactatiekundige (= melkmeisje). Zij dacht door de telefoon te zien dat het spruw was. Dus toch een recept geregeld. Hoera! Er wordt eindelijk actie ondernomen!

Gisteren heeft Johan de medicijnen opgehaald om de schimmels te lijf te gaan. Schimmels verdrijven blijkt nog een hele klus: Pim eten, Pims mond behandelen, mijn handen wassen, afdrogen met keukenpapier, tepels behandelen met water/azijn, mijn tepels behandelen. Dit ritueel moet je herhalen na elke voeding, ongeveer 2,5 week lang. Verder alles wassen op 60 graden! Een hele kluif, maar... als het helpt...

Echter, gisteren heeft hij vier (!) voedingen goed gedronken! Bij mij sloeg de twijfel weer toe. Ligt het aan spruw? Ligt het aan mij? Misschien ben ik er te krampachtig mee bezig en drinkt hij daarom onrustig. Misschien, omdat ik weet dat hij behandeld gaat worden, laat ik het krampachtige los en drinkt hij beter.

Ondertussen had ik in 3 weken al tig verschillende theorieën bedacht waarom Pim niet (altijd) rustig dronk. Ik was moe, bijna uitgeput. Van al het denken, voeden, aanleggen... Wel spruw, geen spruw, kastjes en muren... Ik was de hele dag alleen nog maar met de voedingen bezig. Pims eten stond bovenaan mijn agenda en gespreksonderwerpen. Als we het al ergens anders over hadden, kwam ik uiteindelijk toch weer op Pims maagvulling uit.

Eigenlijk had ik het misschien al besloten. Ik wilde de borstvoeding af gaan bouwen. Maar ergens wilde ik er ook nog niet aan. Ik had me zó voorgenomen om een half jaar borstvoeding te geven! Gisteren zei iemand tegen me, dat ik ook aan mezelf moest denken. Pim heeft niets aan een oververmoeide moeder. En als ik straks weer aan het werk ga, moet ik ook uitgerust zijn. Ook een vriendin, erg pró borstvoeding, gaf aan dat ik genoeg geprobeerd had om het te doen slagen, maar dat ik er zelf ook nog was. Het is fijn om deze bevestiging ook van haar te horen. (Bedankt Iris!)

Vanmorgen heb ik het consultatiebureau gebeld. Ook de CB-mevrouw gaf aan dat ik al een heel traject had doorlopen om het 'probleem' op te lossen en dat het prima was om te stoppen. Met haar heb ik een afbouwschema opgesteld. Als alles goed gaat drinkt Pim over een week of drie alleen nog maar uit de fles. Wat de behandeling van spruw betreft: ik kijk het nog even aan. Ik kan altijd nog met de behandeling beginnen. Ik heb hem net in alle rust gevoed. Hij dronk goed. Ik vind het fijn dat ik wat meer ruimte krijg. Het is goed zo. Maar een heel klein beetje verdrietig ben ik wel. Weer een afscheidje...

Tuk!

Pim heeft ons tuk! De visie van tegenwoordig is: als baby's onder de 6 weken huilen, dan hebben ze wat. Wij zijn nogal weke ouders, en een huilend kind is zielig. Helemaal als het Pim is. Zo gauw Pim een "wèèèh" liet horen, stonden wij naast zijn bedje. Oké, dat is wat overdreven, maar zo gauw het gewèèèh doorzette, troosten we hem.

Gisteren had hij ons echt tuk, de grapjas. Hij had gegeten. Vaak valt hij dan op de arm, tijdens het boertjesritueel, in slaap. Zo ook deze dag. Ik leg hem terug: wèèèh! Op de arm. Hij valt in slaap. Ik leg hem terug: wèèèh! Op de arm... Tot drie keer toe dacht ik nog dat er misschien een boertje dwars zat, maar na de derde keer vermoedde ik dat hij toch liever op de arm sliep, dan in zijn eigen bedje. Hij moest maar even jammeren. Gelukkig voor Pim, heeft hij ook nog een vader! Bij de volgende wèèèh, die wat aanhield, stapte Johan uit bed. Meneer lag weer heerlijk te glimlachen (!!!) op de arm. Hoezo, je kunt ze nog niet verwennen?

Vanmorgen hetzelfde ritueel. Gesterkt door een pas gelezen artikel, een slechte nachtrust en het feit dat het niet midden in de nacht was, besloten we hem te laten huilen. Lekker toegestopt, aai over zijn bolletje, welterusten gewenst, muziekje aan, deur dicht, babyfoon uit... Het gejammer barste los. Eerst zachtjes, toen erg heftig. Nu waren we normaal gesproken naar hem toegegaan. Wetend dat een 'in slaap huiltje' 5-20 minuten kan duren, pakten we door. En jawel! Na 20 minuten afwisselend jammeren en schreeuwen, lag ons mannetje als een roos te slapen! Ik hoop dat we het volhouden!

?

Ik zou wat over hebben voor zijn gedachten!

Osteopaat

Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen had Pim last van darmkrampjes. Vrij onschuldig, heel erg zielig. Met druppels van VSM ging het een heel stuk beter. Alleen dronk en sliep Pim sinds die krampjes nog steeds erg onrustig. Zou hij toch nog last hebben van zijn darmen?

Dinsdag besloot ik op aanraden van een vriendin om een osteopaat te bellen. Dat schijnt geweldig te helpen! Natuurlijk ging de lieve man donderdag op vakantie, maar hij zou proberen of hij Pim er tussen kon plannen. Gisteren belde hij. Hij zou wat langer werken, Pim kon om 19.45 terecht!

Na wat algemene vragen over de klachten, mijn zwangerschap en de bevalling, begon meneer de osteopaat een klein half uurtje Pims buik te bedrukken. Hij dacht wel dat de ergste krampen voorbij waren, maar zijn darmen voelden nog wel gespannen. Volgens hem kwam het onrustige drinken, doordat het eten dan zijn darmen toch nog irriteerden. Tijdens de behandeling zag je Pim gewoon ontspannen! Waarschijnlijk was één behandeling genoeg... we zijn benieuwd!

Eenmaal thuis had Pim honger. Hij heeft wel bijna een uur gedronken! Vannacht had hij één keer honger en na de maaltijd ging hij weer lekker slapen! Toen hij vanmorgen wakker werd was hij super vrolijk! Zó vrolijk hebben we hem de laatste weken niet meegemaakt! Zou het van de behandeling komen? Ik durf het bijna niet te hopen. Het drinken is nog niet helemaal zoals het was, maar het gaat al een heel stuk beter. Eén ding is wel zeker: deze mama heeft er energie en zeer veel goede moed van gekregen!

Smile

Hoera! Hier is Pim 1 maand, precies op vaderdag. Hij viert dus zijn vermaanddag ;-)! En hij heeft er zin in, zoals jullie kunnen zien. Ook heeft hij goed zijn best gedaan op papa te verrassen. Zijn prachtige koppie staat vereeuwigd op canvas. Daarnaast heeft hij zijn voetafdruk achter gelaten in een lijstje (tekenen was nog een beetje lastig...). Deze prijkt nu samen met een foto op papa's bureau.

Kolven

Ik ben begonnen met het afkolven van Pims lekkernijen, te weten: melk! Het zoeken naar een geschikte kolf was al een belevinis op zich. Enkelvoudig, dubbel, electrisch, met de hand... Duur of minder duur? Door de bomen zag ik het bos niet meer. Uiteindelijk een enkelvoudige electrische pomp gekocht, een van Medela. Het feest kon beginnen!

Nadat de gebruiksaanwijzing was gelezen, de boel uitgekookt en aangesloten was het tijd voor het echte werk. Hoe genant! Kolven is bijna mensonterend. Ik voel me een echte melkkoe. Met in mijn achterhoofd het goede doel (lees: Pim), perste ik er een beetje melk uit. Alle begin is moeilijk, maar uiteindelijk kreeg in in twee keer kolven één voeding bij elkaar! Hiep, hiep, hoera!

Vanavond was het zover. Johan mocht Pim zijn eerste fles geven. Ook hier ging heel wat aan vooraf, want hoe werkt de flessenwarmer? Maar het lukte. Weliswaar moest Pim wat langer wachten op zijn maaltijd dan anders, maar een pink doet wonderen. Ik had even nog angst dat hij niet wist hoe een fles uitgemolken moest worden, maar Pim houdt nu eenmaal van eten. Dus ook een fles was geen probleem! Hij slurpte de hele voeding naar binnen! Mijn woeste arbeid was snel verorberd... het werk kan opnieuw beginnen!

Lazy Pim

Eindelijk hebben we de hangmat, die Pim van opa en oma heeft gekregen geïnstalleerd. Hij vindt het heerlijk. Van hieruit kan hij lekker rondkijken en heerlijk wegsoezen als hij moe wordt.

Consultatiebureau (4 weken)

Pim moest gisteren naar het consultatiebureau. Hij had daar een afspraak met 'tante dòdò', zo noemden ze bij Johan thuis vroeger de dokter. Johan ging ook mee, dus dat maakte het toch ook wel wat gezellig. We waren eens ruim op tijd! Pim had van te voren gegeten, was lekker gewassen, dus er kon niets mis gaan.

Eerst wegen en meten bij de assistent. Pim uit de kleren, op de weegschaal... Hij was flink gegroeid! Pim woog 4840 gram en is dus in 2 weken bijna 600 gram aangekomen! Nu hadden we ook niet het idee dat hij gekrompen zou zijn... Vervolgens moest hij gemeten worden. Ik til hem op, en hij gaat plassen! Hoera! Mama nat, de tafel nat, de schone luier nat. Goed gedaan knul! Ook qua centimeters deed hij het trouwens goed. Pim mag er 3 centimeter bij tellen, hij meet nu een lengte van 56 centimeter.

Vervolgens mochten we naar de dòdò. Van te voren had hij zijn net schone droge luier, helemaal volgepoept. Bij de dòdò mochten we dus weer verschonen. Ze keek hem helemaal na en alles (heupen, longen, klieren, ogen, buik) zag er prima uit! Het viel me pas op bij het nakijken van zijn heupen, hoe lekker mollig zijn benen eigenlijk zijn. We grappen nu dat hij toch echt geen benen heeft voor ballet, want dat staat niet onder een tutu!

Natuurlijk hadden we nog wat vragen. De onderzoeken en het geklets van pa en ma met de dokter duurde Pim wat lang. En na een slaapje en even wakker volgt dan al snel honger! Voordat we naar huis vertrokken heb ik hem gevoed. Al met al waren we dus bijna 2 uur op pad geweest. Had ik al gezegd dat een kind zich niet laat plannen ;-)?!

Over 4 weken mogen we weer. Dan krijgt hij zijn eerste prikje...

Ode aan mama

Mijn moeder is een wijze vrouw. Vroeger gingen haar adviezen nog wel eens het ene oor in en het andere uit. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik haar adviezen ter harte neem. Zij heeft immers een boel meer levenservaring dan ik. Niet dat ik alles klakkeloos overneem, maar haar visie is over het algemeen zo gek nog niet.

Nu ik zelf moeder ben, weet ik hoe het voor mijn moeder moet voelen om moeder te zijn. Natuurlijk kon ik het me wel een beetje voorstellen, maar nu kan ik het ook echt voelen! Het geluk, de zorgen, je leven voor hem willen geven en verliefd zijn op je kind... Ik ben er vast nog een heleboel vergeten, maar het klopt allemaal.

Er is één les die ik op dit moment zeker ter harte neem: geniet met volle teugen, want voor je het weet is Pim groot. Vooral tijdens het voeden ben ik me hier erg bewust van. Pim heeft op het moment nogal vaak 'trek in een snack' dus zit ik met enige regelmaat mijn kind een maaltijd voor te schotelen. Wat is er niet makkelijker om ondertussen even suf naar de tv te kijken? Op dat moment hoor ik mijn moeders stem en leg ik de afstandsbediening aan de kant. De tv blijft uit, want welk televisieprogramma kan er nu tippen aan mijn zoon?!

Stampertje look-alike

Afgelopen week wist ik het! Kennen jullie het boek Pluk van de Petteflet? Daarin komt ook de familie Stampertje voor. Nu heeft Pim ook van dat grappige leuke stekelhaar als die hele familie. Zeg nu zelf, lijkt het niet een beetje?

Krampjes

Dat niet alles over rozen gaat, weet iedereen. Maar soms zijn dingen wel heel erg zielig. Pim heeft last van darmkrampjes. Ik weet het: elke baby heeft hier last van en het hoort erbij. Maar als je eigen baby zich niet lekker voelt, is dat toch wel heel erg zielig!

Stel je voor. Pim ligt lekker te drinken. Ritmisch zuigen zijn wangen op en neer en zijn maagje wordt heerlijk gevuld met de smaakvolle (?) melk rechtstreeks uit de mamakoe. Ik voel en hoor ondertussen zijn buikje al rommelen. Ik poog preventief al massagetechnieken toe te passen. Maar ineens, uit het niets, krimpt hij ineen, loopt rood aan, spartelt met armpjes en beentjes en laat zijn rietje los. Hij zet het op een krijsen! Niet een beetje, maar een geluid dat je door merg en been gaat. Het duurt even en dan zakt het af... als je geluk hebt.

Je kunt je voorstellen dat ik hem nu soms met tegenzin voed, wetende wat mijn melk met hem doet. Maar hij moet hier doorheen (zegt iedereen), maar voor mij hadden die krampen wel thuis mogen blijven! Braaf schrap ik alle produkten die krampen kunnen veroorzaken uit mijn menu en drink ik overheerlijke (?) venkelthee. (Al heb ik ook weer gehoord dat venkelthee zijn darmen stil legt?! Hij poept anders nog als de beste!) Vandaag ben ik met Pim naar de drogist gewandeld om ook nog eens Cina Baby te halen. Een homeopathisch middeltje tegen krampjes. Je begrijpt: alle tips zijn welkom!

Feesten en partijen

Afgelopen weekend was een 'druk' weekend. In ons geval betekende het: een trouwerij op vrijdag en zaterdag logeren bij 'opa en oma Groningen'. Van te voren zag ik vele beren op de weg. Al naar gelang mijn stemming - lees: veel of weinig slaap geabsorbeerd - had ik er veel of weinig zin en puf in.

Op vrijdag trouwden onze vrienden. We hadden een nobel streven. We wilden proberen om de plechtigheid bij te wonen en het zou heel erg mooi zijn als we het diner mee mochten maken. Wel hadden we onszelf beloofd, dat we naar huis zouden gaan als het met Pim niet goed zou gaan. Natuurlijk kwam er nog een beer bij: het werd super heet die dag!
Alle beren die ik kon bedenken bleven weg! Ik heb geprobeerd om Pim te voeden voor de plechtigheid, want natuurlijk zou hij volgens 'schema' net dán honger krijgen. Ik had kunnen weten, als ik goed naar Brigitte Kaandorp had geluisterd, dat kinderen zich niet laten regelen. Zij regelen ons. Om 12.30 uur had meneer natuurlijk nog geen honger. Wel precies om 14.15 uur, tijdens de aanvang van de ceremonie. Het vond buiten plaats en ik heb hem tijdens de plechtigheid gevoed. Zo genoot hij van zijn lunch, en ik van de plechtigheid! Super! Ook de rest van de dag was hij voorbeeldig. Voeden, knuffelen en slapen... Het ging zo goed dat we bijna 's avonds nog wat langer wilden blijven, maar achteraf is het goed dat we dat niet gedaan hebben...

Na slechts 4 uur slaap de nacht na de bruiloft, vertokken we om 8.15 uur al naar het Hoge Noorden. Johan deed mee aan een tennistoernooi en Pim en ik gingen 'gezellig' mee. Of het zo gezellig zou worden, vroeg ik me af, maar Pims gedrag op de bruiloft gaf me zeer goede moed. En ook bij opa en oma ging het super! Zo super, dat hij zelfs 's nachts, op de voedingen na, door sliep. En dat terwijl we de hele familie een nachtelijk feestje hadden beloofd. Oma had zelfs aangeboden, dat zij 's nachts wel voor Pim op wilde staan. Maar onze zoon besloot om niet van deze faciliteiten gebruik te maken.
Het hele weekend was heerlijk relaxed. Pim deed het geweldig en ik (maar ik denk wij allen) genoten met volle teugen. Nog een extraatje was dat Pim zijn overgroot oma en opa's heeft ontmoet. We hebben zelfs een foto kunnen maken van de 4 generaties.

Ook de terugweg sliep Pim heerlijk achter in de auto. Door zijn voorbeeldige gedrag voelde ik hem al aankomen... Onze zoon was uitgeslapen! Afgelopen nacht om 1.00 uur wilde hij wel wat eten. Na de voeding kon ik hem lekker terug in zijn wiegje leggen. Gelukkig maar, want ik was duizelig van de slaap. Om 5.00 uur had hij weer trek. Nu was hij wel uitgeslapen. Geplaagd door krampjes en een wakkere bui lag hij in zijn bedje. Een speen gaf even rust, maar pas om 7.30 uur viel hij echt in slaap.

Je zou denken dat hij nu de hele dag lekker ligt te maffen. Niets is minder waar. Van 11.00 uur tot een half uurtje geleden was hij wakker. Uiteindelijk wel moe, maar hij kon de slaap niet vatten. We proberen hem te laten huilen (verschrikkelijk) maar uiteindelijk trekken wij aan het kortste eind. En nu? Pim ligt heerlijk tegen mama's buik in de draagzak te slapen, terwijl mama als een zombie de wereld op de hoogte stelt van zijn laatste ontwikkelingen... Lekker ding!!!

Renovatie van de erker

De erker waar onze zoon negen maanden aan gewerkt heeft is ingestort. Als een plumpudding. De fundering is eruit, dus de erker moet hoognodig gestut worden.

Nu had ik een buikencomplex, zoals je op mijn vorige weblog kon lezen. Sinds Pim er is ben ik stiekem een heel klein beetje trots op mijn blubberbuikje. Oké, het mag nog best wat strakker, maar het huisje van mijn zoon herinnert mij aan een geweldige ervaring en een super tijd, ondanks alle ongemakken.

Ik realiseer me dat het wel degelijk belangrijk is om wat stevige buikspieren te kweken. Niet alleen voor het uiterlijk vertoon, maar vooral ook voor het behoud van mijn rug. Van de 'pufclub' heb ik een lijstje met oefeningen mee gekregen. Graag beginnen op dag 1 na de bevalling! Oef... Toch doe ik het redelijk trouw. Al moet ik toegeven dat ik alle oefeningen liever in één keer doe, in plaats van gedoseerd, meerdere keren op de dag. Want... hoe plan ik dat er ook nog bij in? En soms, heel soms, ben ik ècht te moe om mijn bovenlijf weer van het matras te hijsen. Om het schuldgevoel wat te verminderen, geniet ik dan nog maar even van het bouwvallige eerste huisje van mijn zoon.

Bubbelbad

Dacht ik vorige week nog:"Wat lekker dat Pim niet elke dag in bad hoeft!", nu draai ik er mijn hand niet meer voor om. Ik vind het erg leuk om te doen en het is zo gepiept! Ik leer het wel!

Pim houdt vooral van de tummytub. Gelukkig heb ik vooral dát geoefend toen de kraamzorg er was. Met het badje red ik me wel, maar de tummytub vond ik in het begin erg eng om te doen. Nu gaat Pim eigenlijk elke dag in de 'emmer'. En één keer in de week gaat hij in bad, zodat ik zijn haar kan wassen.

Vanmorgen mocht hij ook lekker dobberen. Nu was ik op tijd. Dat is altijd nogal gokken. Ik wil hem niet te vroeg wakker maken, maar je moet hem ook niet te lang laten liggen, want dan heeft hij trek... erge trek! Hij schreeuwde dit keer nog geen moord en brand van de honger. Dat maakt het badje extra leuk en ook extra lang, tenminste...

Na ongeveer twee minuten dobberen en liedjes zingen (ik dan, Pims vocabulair is nog niet zó uitgebreid), zette hij een wat bedrukt gezicht op. Ik hoorde het bubbelen onderin de tobbe. Even dacht ik dat het loos alarm was en wilde ik mijn zangtalenten verder ten gehore brengen. Maar ineens zag ik de oranje-achtige smurrie omhoog drijven! Het was al snel uit met de pret! Lekker hoor, zo'n bubbelbad!

Wegen

Vorige week maakte ik me nogal druk of ik wel genoeg borstvoeding had. Ik had het idee dat ze helemaal niet goed 'gevuld' waren, zeg maar. Maar Pim dronk stevig, was tevreden en plaste prima. Het was dus meer mijn eigen onzekerheid. Zo langzamerhand kreeg ik er wel vertrouwen in.

In de loop van de week ontdekten Johan en ik bij Pim een beginnende onderkin... Hij lijkt wel te groeien. Verbeelde ik het me, of worden de pakjes van maatje 50 nu echt te klein? De maatjes 56 die wat kleiner uitvielen, leken ook krapper te gaan zitten.

Donderdag was er de gelegenheid om het weeguurtje te bezoeken. Dus die kans lieten we niet onbenut. Bepakt en bezakt voor nog geen minuutje op de weegschaal, gingen we met ons drietjes op pad. Maxicosie, omslagdoek, billendoekjes, luier, extra kleren, groeiboekje... En Pim natuurlijk!

Gemiddeld komt een kind 100-150 gram per week aan. Gespannen legde ik Pim op de weegschaal. Ik kon zelf het resultaat niet aflezen, daarvoor was er een CB-mevrouw ingehuurd. En? 4240 gram! In één week was hij dus 200 gram gegroeid! Ik voelde me super trots... en als toetje kreeg ik van de CB-mevrouw ook nog een compliment voor de goede voeding die ik blijkbaar had. Nu heb ik daar geen of weinig invloed op... Maar hier verliet een tevreden klant het pand!

Regeldag

Woensdag had Pim een regeldag. Dit fenomeen schijnt zich voor te doen rond de 10e-14e dag, rond de 6 weken en rond de 3 maanden. De baby heeft dan meer voeding nodig. Moeder natuur lost dit op doordat je kind dan vaker wil drinken. Hierdoor stimuleer je de melkproductie, zodat je kind weer even vooruit kan.

Over het algemeen is Pim een super-tevreden mannetje. Woensdag echter niet... Hij wilde bijna de hele dag om de twee uur eten. Voor mijn gevoel was ik zo leeg als wat, maar meneer scheen er wel lol in te hebben. Zijn dag bestond uit slapen (korter dan normaal), drinken en ontevreden jengelen. De kraamzorg had gewaarschuwd dat je op zo'n dag nergens aan toe kwam. De CB-mevrouw gaf aan dat je het zo zat kon worden, dat je best een fles kant en klaar voeding tussendoor mocht geven. Dit advies vond ik trouwens raar, want dan ga je volgens mij voorbij an het doel van die regeldag. En ik? Eigenlijk vond ik het wel gezellig...

Toen het avond werd besloot ik maar op tijd mijn bed op te zoeken. De nacht zou vast slopend worden. Maar ook nu hadden we het mis! Pim had honger om 23.30, 3.30 en 6.30! Keurig toch?

Consultatiebureau

Ook ik stap zo langzamerhand in de malle molen van alle adviesbureaus. Na het ziekenhuis en de kraamzorg stappen 'we' nu over naar het consultatiebureau. De CB-mevrouw kwam afgelopen woensdag om 9.00 uur! Niet echt een geschikte tijd met een pasgeboren baby. Natuurlijk had Pim net bedacht dat hij honger had, en zo kon het dat ik al voedend de deur open deed.

De CB-mevrouw was nogal een tuut-tuut-tuut-tuut-typje, als je begrijpt wat ik bedoel. Snel in de spraak en duidelijk aanwezig. We lijken het aan te trekken de laatste tijd. Ze was wel erg aardig. Alleen haar begin was nogal raar vond ik. Ze vroeg namelijk of ik vragen had. Vraag je dat normaal gesproken niet aan het eind van een gesprek? Ze overviel me nogal, en meer dan één vraag kon ik op dat moment niet verzinnen. In de loop van het praatuurtje volgden er meer.

Godzijdank zijn de CB-mensen overgestapt qua visie. Gaven ze vroeger goedbedoelde opgedrongen raad, nu schijnen ze alleen wat te adviseren als we er zelf om vragen. Tenzij - je voelt hem al - zij het idee hebben dat we iets doen wat echt niet door de beugel kan. Ik ben benieuwd!

Over twee weken moet Pim naar de consultatiearts. Spannend!