Ode aan Hobbes

Onze hond is een echte kindervriend. Dat blijkt uit alles. Als er kindjes op visite komen, springt hij door het huis van plezier. Toch zal hij niet tegen de kinderen opspringen. Als hij het geknuffel van de kids zat is, dan zoekt hij een rustig plekje op.

Pim en Hobbes zijn ook dikke vrienden. Pim vindt het leuk om tegen Hobbes aan te leunen, tussen zijn poten door te kruipen of over hem heen te klimmen. Hobbes vindt het prima. Pim deelt zijn lekkers ook graag met zijn witte vriend. Als hij zijn koekje niet meer lust, en het - tegen onze zin in - aan Hobbes wil geven, dan draait onze veelvraat zijn kop weg. Hij pakt het lekkers niet uit Pims handen. Als ik sta te koken, dan staan Hobbes en Pim zij aan zij achter het hekje, te genieten van de geuren die uit de keuken komen. En gaan we wandelen, dan moet 'Habbe' mee!

Helaas gaan sommige dingen nog niet zo lekker en moet Pim ook nog het een en ander leren. Mama kriebelt altijd Hobbes' oren, omdat hij dat zo lekker vindt. Maar wat is nu het verschil tussen kriebelen en erin knijpen, eraan trekken of - erger nog - eraan hangen? Pim weet het verschil nog niet. En die frutseloren van Hobbes, werken als een magneet. Als Pim maar even de kans krijgt dan grijpen zijn handjes in die richting. Meestal kunnen we op tijd ingrijpen. Soms staat Hobbes met zijn ene oor naar de grond gericht, omdat het gewicht van Pim eraan bungelt. In het ergste geval laat Hobbes een piep horen. Gewoonweg, omdat Pim hem zeer doet. Hier schrikt Pim enorm van en dan gaat het weer even goed.

Lieve Hobbes, je baasje en vrouwtje proberen Pim te leren dat hij niet aan je oren mag slingeren. Je hebt zoveel geduld en we hopen dat je dan nog even op kan brengen. Je bent onze lieve, trouwe, goedzak. Hopelijk ben je nog net zo blij met ons, als wij met jou.