Bootje etuh!

Pim kletst ons de oren van ons hoofd. Erg gezellig en ook erg handig, want hij kan ons al van alles duidelijk maken. Gisteren op het kinderdagverblijf KOE, vertelde hij aan het eind van de middag: papa, auto, huis. Daar had onze kerel groot gelijk in, want papa zou hem zo met de auto ophalen en dan gingen ze naar huis. Toen we dit vanmorgen aan de oppas vertelden, kletste Pim ook mee: papa, auto, buh (= koe). Klopt als een bus toch?

Godzijdank kan hij ook in noodgevallen ons het een en ander vertellen. In september (ja, ik loop achter met mijn logjes), vierde mijn moeder haar verjaardag. Op deze verjaardagen wordt flink getrakteerd, en Pim at vrolijk mee: een heel stuk slagroomtaart, een paar plakjes worst, een paar chipjes... En na afloop groentesoep en stokbrood. Onze buiken waren goed gevuld!

Bij thuiskomst gaven we Pim nog wat te drinken en toen was het tijd voor een goede nachtrust, maar Pim dacht er anders over. Op het aankleedkussen begon hij te huilen. Nu doet hij dat wel vaker. Hij is dan moe en wil naar bed, maar eigenlijk wil hij ook nog spelen. Een liedje of een speeltje brengen hem dan vaak weer op andere gedachten en dan is hij weer vrolijk en kan hij lekker gaan slapen. Maar nu werkte niets, het huilen werd alleen maar erger. Uiteindelijk kwam het grote woord eruit:"Bootje etuh, bootje etuh!" Zou Pim dan nog honger hebben? Jawel, na een hele boterham én een schaaltje vla, was zijn buikje lekker gevuld en kon hij heerlijk gaan slapen.

Ik voelde me toch wel even een slechte mama... Wat fijn dat je al zo goed kan praten Pim!