Traantjes

Pim is dinsdag naar het kinderdagverblijf geweest. De wenochtend ging prima, maar deze middag was toch lichtelijk dramatisch. Ik stelde me in op tranen bij het afscheid nemen. Die tranen kwamen. Met een klomp in mijn maag verliet ik het gebouw. Verstandelijk wist ik dat het goed zou komen, maar als ik mijn gevoel zou volgen, had ik hem direct weer meegenomen.

Aan mijn werk had ik een goede afleiding, totdat ik 's avonds Johan sprak.
"Hoe is het met Pim gegaan?"
"Nou..."
Ik voelde de bui al hangen. Hij had wel heel goed geslapen, maar voor de rest wilde hij alleen maar bij de leidsters op schoot zitten; boekjes lezen, de boel wat bekijken... Zodra hij op de grond gezet werd, produceerde hij waterlanders. Toen de andere papa's en mama's hun kroost kwamen halen en Pims papa nog niet verscheen, was Pim helemaal drietig.

Daar zat ik, op mijn werk. Ik wilde naar huis. Mijn zoon een dikke knuffel geven. Hem laten weten dat ze op het kinderdagverblijf heel goed voor hem zorgen. Dat papa en mama hem altijd weer op komen halen. Dat het heel leuk is met de andere kindjes. Maar ja, dat was mijn gevoel. Mijn verstand vond dat ik met niet zo aan moest stellen.

De dag erna was Pim niet lekker; overgeven, diarree, slecht eten. Gelukkig was hij verder niet ziek. Misschien is hij op dinsdag ook al niet lekker geweest? En kon hij hierdoor ook zijn draai niet echt vinden? Hoe dan ook, hij moet er even doorheen. Het is even wennen, voor ons allemaal!