LAT-relatie

'Werk jij onregelmatig?'
'Ja.'
'Om het weekend?'
'Yep.'
'Vind je dat niet veel?'
'Nou, tja, misschien, maar het scheelt wel oppas regelen en door de week ben ik veel thuis.'
'Leven Johan en jij dan niet erg langs elkaar heen?'
'Valt wel mee toch? Johan werkt thuis, dus we lunchen altijd samen. En als ik een slaapdienst heb in het weekend, ben ik toch nog wel een groot deel van de dag thuis.'

Maar zien we elkaar wel zoveel? Misschien valt dat nog wel tegen. Ja, we ZIEN elkaar wel, maar tijd voor elkaar hebben is misschien iets minder. Op maandagavond sporten we nu nog allebei, ik straks alleen. Op dinsdagavond werk ik bijna altijd. Johan doet nog wel eens mee met een tennistoernooi, ook 's avonds. Vaak doet Johan de late voeding en slaap ik al als hij in bed stapt. Overdag is hij wel thuis, maar hij werkt natuurlijk wel! Om het weekend ben ik aan het werk, de andere weekenden zijn veelal gevuld met 'sociale verplichtingen'.

Als ik er zo over nadenk, lijkt het misschien niet heel veel, maar volgens mij zijn we er wel tevreden mee. Of valt dat tegen? Vorige week twijfelde ik toch wel aan onze kwantiteit van samen zijn. Ik slaap al. In de verte hoor ik Johan in bed stappen. Ik mummel nog iets van:'Heeft Pim goed gedronken?' en 'Slaap lekker.' 's Nachts moet ik naar het toilet. In het donker. Ik wil niemand wakker maken. 's Ochtends sta ik om 6.15 uur op, want ik heb vroege dienst. Op de tast pak ik mijn spullen, wassen, tanden poetsen... Hè, mijn sleutels liggen nog in de slaapkamer. In het donker sluip ik de slaapkamer binnen en ik weet ze te vinden. Zal ik de slaapkamerdeur open laten, zodat Johan Pim beter hoort? Maar dan krijgen we misschien muggen in ons slaaphok. De deur toch maar dicht. Beneden krabbel ik nog snel een briefje: 'Lekker geslapen? Hobbes heeft nog niets gehad. Tot straks!'

Als ik terug kom van mijn werk vraag ik hoe het vanmorgen gegaan is. Johan vertelt dat hij gelukkig vroeg genoeg wakker was, want hij had geen wekker. Verdwaasd vraag ik of ik vanmorgen met mijn duffe kop het alarm heb uitgezet. Wat blijkt: Johan heeft bijna de hele nacht op zolder geslapen, omdat hij zo aan het hoesten en aan het proesten was. En ik had niets, maar dan ook niets gemerkt en ik ben dus voor niets op mijn tenen het huis door geslopen! De kwantiteit van ons samenzijn valt dan misschien wat tegen, maar gelukkig is de kwaliteit van de spaarzame momenten waar we ons van bewust zijn (!) wel prima!