Johan en ik zijn allebei rijkelijk bedeeld al het om haar gaat. Ook al is dat geen garantie, het was niet zo vreemd dat Pim al vanaf zijn geboorte een mooie pruik op zijn koppie heeft. Zelfs Hobbes is nogal aan de harige kant, zoals het een goede hond betaamd.
Nu wordt mama er druk mee. Dat Hobbes veel haar verliest dat weten we al jaren. Of ik hem nu wel of niet dagelijks (!) borstel, het is geen overbodige luxe om elke dag de stofzuiger door ons huis te halen. Jammer genoeg begint ook Pim zijn lange haardos te verliezen. Onder zijn nesthaar zitten alweer nieuwe stekeltjes, dus helemaal kaal zal hij niet worden. Toch is het raar, om op de plek waar in zijn bedje zijn hoofdje ligt, elke dag een bosje haar weg te plukken. En ook mama verliest haar geverfde haren. Het schijnt erbij te horen. Hormoonkwestie. (Alles is immers terug te voeren naar die gekke dingen!) Overal zijn ze te vinden: in de douche, in de haarborstel, op mijn kleren, in Pims handen en - oh zo vies - in het eten!
Gelukkig is het tijdelijk heb ik me laten vertellen. Uiteindelijk zal alleen Hobbes degene zijn de met regelmaat zijn dons laat vallen. Of zou Johan toch nog kaal worden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten