Vandaag hoorde ik het weer: Pim lijkt sprekend op zijn vader. Heel af en toe hoor ik wel eens dat hij wat van zijn mama weg heeft, maar de meesten stemmen toch op papa. Ik vind zelf dat hij steeds meer op zijn vader gaat lijken. Wat vind jij?
vrijdag 28 september 2007
Hij lijkt precies op...?
Vandaag hoorde ik het weer: Pim lijkt sprekend op zijn vader. Heel af en toe hoor ik wel eens dat hij wat van zijn mama weg heeft, maar de meesten stemmen toch op papa. Ik vind zelf dat hij steeds meer op zijn vader gaat lijken. Wat vind jij?
donderdag 27 september 2007
What's in a name...?
Ik bel het consultatiebureau om wat te vragen:"Op dit moment zijn de medewerkers in gesprek, maar kunnen ze u terugbellen?"
"Ja, dat is prima."
"Om wie gaat het?"
"Pim Koning."
"Geboortedatum?"
"17 mei van dit jaar."
"P-J-J ?"
"Nee, P-I-M!"
(Wie had zijn zoon ook alweer Pim Jasper Janiek genoemd? Wij zelf toch zeker?!)
Kwijl-Air
Pim houdt van vliegen! We kunnen dus toch over enkele jaren met ons drietjes naar Zuid-Afrika! Alles wat hobbelt en bobbelt en door de lucht gaat vindt hij grappig. Als hij maar niet van de kermis houdt. Ik denk dat we dan zijn oom Arre en tante Janne in gaan huren, want papa en mama zijn niet van die waaghalzen.Tot nu toe neemt Pim gelukkig genoegen met een vliegreis door het huis. Daarbij kwijlt hij het landingsgestel (= op deze foto papa) lekker onder. Johan heeft Pims vliegmaatschappij dan ook omgedoopt tot Kwijl-Air. En mocht je belangstelling hebben... Alle vluchten zitten volgeboekt!
Kleine kerel, flinke vent!
Pim wordt zo groot! Hij is ondertussen ruim vier maanden. Van een klein, muizig, vaag-de-wereld-in-kijkend mannetje, is hij nu een flink mini-mensje geworden. De late voeding is er af, dus hij slaapt nu van 19-8! Hij drinkt per dag vier flinke flessen, in plaats van een beetje borstvoeding om de drie uur. Naast huilen, lacht hij nu, soms schatert hij het uit en hij speelt.Elke week ontdekken we weer wat nieuws aan dit wereldwonder. Pims nieuwste ontdekking is kruipen! Weliswaar als een rupsje, zonder zijn armen te gebruiken, maar hij komt vooruit! Nu moet hij alleen nog leren om zelf op zijn buik te gaan liggen. Maar ach, waarom zou hij zich druk maken, als mama het ook voor hem kan doen?
maandag 17 september 2007
Party-animal
Oma Moesje, mijn moeder en dus een van Pims oma's, werd gisteren 65 jaar. Het feest werd groots gevierd. Pim mocht natuurlijk ook mee. Hij ontpopte zich als een echte feestganger. Hij werd keurig wakker op het moment dat we wilden vertrekken.Tijdens het feest heeft hij zich netjes gedragen, maar dat zijn we van hem gewend. Even knuffelen, bewonderd worden, bij anderen op schoot, lekker buiten liggen in de kinderwagen, fles leegdrinken, boven slapen en weer even feesten. Een heel klein minpuntje: Pim vond de muziek nogal hard, want hij keek nogal bedenkelijk. Helaas was hij nog wat klein, want anders had hij gemerkt hoe leuk de entertainer was en dan had hij de luide muziek wel op de koop toegenomen. Gelukkig wilden zijn andere opa en oma best even een stukje met hem wandelen en toen ze terug kwamen was de muziek afgelopen. Zo kon hij er toch nog weer even bij zijn.
Thuis lekker een flesje en slapen. Papa en mama dachten dat hij wel een heel lange ruk zou maken, maar dat viel tegen. Die feestjes bevielen hem blijkbaar. En de drankjes ook. Om 4.30 uur had Pim namelijk erge honger (nadorst?). Een halve fles was niet eens genoeg. Dorst hebben en vrolijk zijn op dit onmogelijke tijdstip was wel gezellig, als het maar geen gewoonte wordt.
LAT-relatie
'Werk jij onregelmatig?'
'Ja.'
'Om het weekend?'
'Yep.'
'Vind je dat niet veel?'
'Nou, tja, misschien, maar het scheelt wel oppas regelen en door de week ben ik veel thuis.'
'Leven Johan en jij dan niet erg langs elkaar heen?'
'Valt wel mee toch? Johan werkt thuis, dus we lunchen altijd samen. En als ik een slaapdienst heb in het weekend, ben ik toch nog wel een groot deel van de dag thuis.'
Maar zien we elkaar wel zoveel? Misschien valt dat nog wel tegen. Ja, we ZIEN elkaar wel, maar tijd voor elkaar hebben is misschien iets minder. Op maandagavond sporten we nu nog allebei, ik straks alleen. Op dinsdagavond werk ik bijna altijd. Johan doet nog wel eens mee met een tennistoernooi, ook 's avonds. Vaak doet Johan de late voeding en slaap ik al als hij in bed stapt. Overdag is hij wel thuis, maar hij werkt natuurlijk wel! Om het weekend ben ik aan het werk, de andere weekenden zijn veelal gevuld met 'sociale verplichtingen'.
Als ik er zo over nadenk, lijkt het misschien niet heel veel, maar volgens mij zijn we er wel tevreden mee. Of valt dat tegen? Vorige week twijfelde ik toch wel aan onze kwantiteit van samen zijn. Ik slaap al. In de verte hoor ik Johan in bed stappen. Ik mummel nog iets van:'Heeft Pim goed gedronken?' en 'Slaap lekker.' 's Nachts moet ik naar het toilet. In het donker. Ik wil niemand wakker maken. 's Ochtends sta ik om 6.15 uur op, want ik heb vroege dienst. Op de tast pak ik mijn spullen, wassen, tanden poetsen... Hè, mijn sleutels liggen nog in de slaapkamer. In het donker sluip ik de slaapkamer binnen en ik weet ze te vinden. Zal ik de slaapkamerdeur open laten, zodat Johan Pim beter hoort? Maar dan krijgen we misschien muggen in ons slaaphok. De deur toch maar dicht. Beneden krabbel ik nog snel een briefje: 'Lekker geslapen? Hobbes heeft nog niets gehad. Tot straks!'
Als ik terug kom van mijn werk vraag ik hoe het vanmorgen gegaan is. Johan vertelt dat hij gelukkig vroeg genoeg wakker was, want hij had geen wekker. Verdwaasd vraag ik of ik vanmorgen met mijn duffe kop het alarm heb uitgezet. Wat blijkt: Johan heeft bijna de hele nacht op zolder geslapen, omdat hij zo aan het hoesten en aan het proesten was. En ik had niets, maar dan ook niets gemerkt en ik ben dus voor niets op mijn tenen het huis door geslopen! De kwantiteit van ons samenzijn valt dan misschien wat tegen, maar gelukkig is de kwaliteit van de spaarzame momenten waar we ons van bewust zijn (!) wel prima!
'Ja.'
'Om het weekend?'
'Yep.'
'Vind je dat niet veel?'
'Nou, tja, misschien, maar het scheelt wel oppas regelen en door de week ben ik veel thuis.'
'Leven Johan en jij dan niet erg langs elkaar heen?'
'Valt wel mee toch? Johan werkt thuis, dus we lunchen altijd samen. En als ik een slaapdienst heb in het weekend, ben ik toch nog wel een groot deel van de dag thuis.'
Maar zien we elkaar wel zoveel? Misschien valt dat nog wel tegen. Ja, we ZIEN elkaar wel, maar tijd voor elkaar hebben is misschien iets minder. Op maandagavond sporten we nu nog allebei, ik straks alleen. Op dinsdagavond werk ik bijna altijd. Johan doet nog wel eens mee met een tennistoernooi, ook 's avonds. Vaak doet Johan de late voeding en slaap ik al als hij in bed stapt. Overdag is hij wel thuis, maar hij werkt natuurlijk wel! Om het weekend ben ik aan het werk, de andere weekenden zijn veelal gevuld met 'sociale verplichtingen'.
Als ik er zo over nadenk, lijkt het misschien niet heel veel, maar volgens mij zijn we er wel tevreden mee. Of valt dat tegen? Vorige week twijfelde ik toch wel aan onze kwantiteit van samen zijn. Ik slaap al. In de verte hoor ik Johan in bed stappen. Ik mummel nog iets van:'Heeft Pim goed gedronken?' en 'Slaap lekker.' 's Nachts moet ik naar het toilet. In het donker. Ik wil niemand wakker maken. 's Ochtends sta ik om 6.15 uur op, want ik heb vroege dienst. Op de tast pak ik mijn spullen, wassen, tanden poetsen... Hè, mijn sleutels liggen nog in de slaapkamer. In het donker sluip ik de slaapkamer binnen en ik weet ze te vinden. Zal ik de slaapkamerdeur open laten, zodat Johan Pim beter hoort? Maar dan krijgen we misschien muggen in ons slaaphok. De deur toch maar dicht. Beneden krabbel ik nog snel een briefje: 'Lekker geslapen? Hobbes heeft nog niets gehad. Tot straks!'
Als ik terug kom van mijn werk vraag ik hoe het vanmorgen gegaan is. Johan vertelt dat hij gelukkig vroeg genoeg wakker was, want hij had geen wekker. Verdwaasd vraag ik of ik vanmorgen met mijn duffe kop het alarm heb uitgezet. Wat blijkt: Johan heeft bijna de hele nacht op zolder geslapen, omdat hij zo aan het hoesten en aan het proesten was. En ik had niets, maar dan ook niets gemerkt en ik ben dus voor niets op mijn tenen het huis door geslopen! De kwantiteit van ons samenzijn valt dan misschien wat tegen, maar gelukkig is de kwaliteit van de spaarzame momenten waar we ons van bewust zijn (!) wel prima!
APK (4 maanden)
Vandaag was het tijd voor de A(lgemene) P(im) K(euring) op het consutatiebureau. Het ging allemaal nogal vlotjes. Uitkleden, op de weegschaal (7805 gram), meten (66,8 centimeter), hoofdomtrek (42,2 centimeter) en natuurlijk even plassen tussendoor. Boel schoonmaken, luier weer om, omslagdoek om en we konden al naar binnen.
Slechts enkele vragen dit keer: hoe het gaat (goed, maar alweer ! verkouden), soort voeding (Friso preventief hypo-allergeen), lengte van papa (194 centimeter) en mama (184 centimeter), hoeveel hij eet (ongeveer 950 cc per dag), of hij al draait (nee), hoe hij het vindt om op zijn buik te liggen (leuk). Hebben wij nog vragen? Uhm... Eigenlijk niet echt. Ja, misschien zijn hoofdje. Het is lichtelijk plat van achteren, door het liggen, maar dat is minimaal. We kunnen hem met regelmaat op de buik leggen (doen we al).
Toen was het tijd voor zijn prikjes (huilen, al bij voorbaat!). Een heel klein voordeeltje konden we toch ontdekken. Hij is nu voorlopig van zijn prikjes af. Pas als hij 11 maanden is plagen we hem weer. We houden zelf maar in ons hoofd dat de prikjes veel minder naar zijn als de gevolgen van de ziektes die je kunt krijgen als je niet geënt bent.
Omdat Pim 4 maanden is, mogen we de laatste voeding weglaten! Natuurlijk krijgt hij dan overdag per voeding meer aangeboden. Raar hoor. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om de voeding van 23.00 uur niet meer te hoeven geven. Eigenlijk komt het regelmatig voor dat Johan die aan Pim geeft. Maar aan de andere kant hoeft dat weglaten voor mij ook nog niet heel nodig. Johan en ik besluiten om er volgende week mee te beginnen. Ik heb dan (alweer) 4 weken vrij. Als Pim toch 's nachts nog honger heeft, dan kan ik overdag mijn slaapgebrek wel weer inhalen. Tot die tijd genieten we nog even van onze late uurtjes samen.
Slechts enkele vragen dit keer: hoe het gaat (goed, maar alweer ! verkouden), soort voeding (Friso preventief hypo-allergeen), lengte van papa (194 centimeter) en mama (184 centimeter), hoeveel hij eet (ongeveer 950 cc per dag), of hij al draait (nee), hoe hij het vindt om op zijn buik te liggen (leuk). Hebben wij nog vragen? Uhm... Eigenlijk niet echt. Ja, misschien zijn hoofdje. Het is lichtelijk plat van achteren, door het liggen, maar dat is minimaal. We kunnen hem met regelmaat op de buik leggen (doen we al).
Toen was het tijd voor zijn prikjes (huilen, al bij voorbaat!). Een heel klein voordeeltje konden we toch ontdekken. Hij is nu voorlopig van zijn prikjes af. Pas als hij 11 maanden is plagen we hem weer. We houden zelf maar in ons hoofd dat de prikjes veel minder naar zijn als de gevolgen van de ziektes die je kunt krijgen als je niet geënt bent.
Omdat Pim 4 maanden is, mogen we de laatste voeding weglaten! Natuurlijk krijgt hij dan overdag per voeding meer aangeboden. Raar hoor. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om de voeding van 23.00 uur niet meer te hoeven geven. Eigenlijk komt het regelmatig voor dat Johan die aan Pim geeft. Maar aan de andere kant hoeft dat weglaten voor mij ook nog niet heel nodig. Johan en ik besluiten om er volgende week mee te beginnen. Ik heb dan (alweer) 4 weken vrij. Als Pim toch 's nachts nog honger heeft, dan kan ik overdag mijn slaapgebrek wel weer inhalen. Tot die tijd genieten we nog even van onze late uurtjes samen.
woensdag 12 september 2007
Happy mum!
Vandaag reed ik in een huurauto na een slaapdienst naar Deventer voor een vergadering. Ik had drukke dagen gehad. Ook best wel wat slaaptekort.Van onze auto is de versnellingsbak kapot. Dat is een duur grapje kan ik je vertellen. En van het tanken word ik ook al niet blij. Benzine zorgt toch voor een ander prijskaartje dan gas. Toch was ik reuze vrolijk!
Het zonnetje scheen, de radio aan, die huurauto tufte lekker door, geen files, lekker gewerkt, Johan kwam me na het werk met Pim en Hobbes tegemoet lopen... Al meezingend op de leuke liedjes die op 3FM voorbij kwamen concludeerde ik: wat heb ik toch een leuk leven!
N.B.: Ik hoop niet dat dat ook door de hormonen komt... dan zit ik waarschijnlijk volgende week weer in zak en as ;-)!
Het zonnetje scheen, de radio aan, die huurauto tufte lekker door, geen files, lekker gewerkt, Johan kwam me na het werk met Pim en Hobbes tegemoet lopen... Al meezingend op de leuke liedjes die op 3FM voorbij kwamen concludeerde ik: wat heb ik toch een leuk leven!
N.B.: Ik hoop niet dat dat ook door de hormonen komt... dan zit ik waarschijnlijk volgende week weer in zak en as ;-)!
Haar(d/l)os
Johan en ik zijn allebei rijkelijk bedeeld al het om haar gaat. Ook al is dat geen garantie, het was niet zo vreemd dat Pim al vanaf zijn geboorte een mooie pruik op zijn koppie heeft. Zelfs Hobbes is nogal aan de harige kant, zoals het een goede hond betaamd.
Nu wordt mama er druk mee. Dat Hobbes veel haar verliest dat weten we al jaren. Of ik hem nu wel of niet dagelijks (!) borstel, het is geen overbodige luxe om elke dag de stofzuiger door ons huis te halen. Jammer genoeg begint ook Pim zijn lange haardos te verliezen. Onder zijn nesthaar zitten alweer nieuwe stekeltjes, dus helemaal kaal zal hij niet worden. Toch is het raar, om op de plek waar in zijn bedje zijn hoofdje ligt, elke dag een bosje haar weg te plukken. En ook mama verliest haar geverfde haren. Het schijnt erbij te horen. Hormoonkwestie. (Alles is immers terug te voeren naar die gekke dingen!) Overal zijn ze te vinden: in de douche, in de haarborstel, op mijn kleren, in Pims handen en - oh zo vies - in het eten!
Gelukkig is het tijdelijk heb ik me laten vertellen. Uiteindelijk zal alleen Hobbes degene zijn de met regelmaat zijn dons laat vallen. Of zou Johan toch nog kaal worden?
Nu wordt mama er druk mee. Dat Hobbes veel haar verliest dat weten we al jaren. Of ik hem nu wel of niet dagelijks (!) borstel, het is geen overbodige luxe om elke dag de stofzuiger door ons huis te halen. Jammer genoeg begint ook Pim zijn lange haardos te verliezen. Onder zijn nesthaar zitten alweer nieuwe stekeltjes, dus helemaal kaal zal hij niet worden. Toch is het raar, om op de plek waar in zijn bedje zijn hoofdje ligt, elke dag een bosje haar weg te plukken. En ook mama verliest haar geverfde haren. Het schijnt erbij te horen. Hormoonkwestie. (Alles is immers terug te voeren naar die gekke dingen!) Overal zijn ze te vinden: in de douche, in de haarborstel, op mijn kleren, in Pims handen en - oh zo vies - in het eten!
Gelukkig is het tijdelijk heb ik me laten vertellen. Uiteindelijk zal alleen Hobbes degene zijn de met regelmaat zijn dons laat vallen. Of zou Johan toch nog kaal worden?
vrijdag 7 september 2007
De Vrouw Die Alles Kan (Back to business part II)
Ik heb vanmorgen gewerkt. Mijn dienst liep uit. Eenmaal thuis maak ik snel een boodschappenbrief. Op naar de stad. Pim slaapt, dus ik kan snel even alleen. Ik besef dat dit een van de luxes is die ik heb, omdat Johan thuis werkt. Ik kom terug. Pim is wakker en had wat eerder honger, dus Johan geeft hem al de fles. Omdat ik erg vroeg moest beginnen, heeft ook Hobbes al vroeg gelopen. Hij staat ondertussen alweer op knappen, dus ik wandel een rondje met hem.
Lunchtijd. Even eten. Pim slaapt alweer. Dan kan ik mooi even stofzuigen, dweilen en de wc schoonmaken. Ondertussen doe ik nog wat dingetjes die ik tegenkom: blad vegen, wasjes draaien, ophangen en opvouwen, vaatwasser inruimen... Johan komt naar beneden en ik plof op de bank. "Pff, hoe doen al die moeders dat toch?" verzucht ik. (Daar was hij weer...) Het is slechts 14.30 uur en ik heb het idee dat ik al een hele dag gedraaid heb!
Ik besluit mezelf te trakteren op een kop koffie en een trosje druiven (dat mocht van Sonja). Ondertussen lees ik in een blad (Ouders van nu, mei 2006): "Veel vrouwen - vooral in de gezondheidszorg - denken na de geboorte van hun kind over veel dingen nog steeds: dat doe ik wel even. Een positieve instelling natuurlijk, maar ze vergeten dat ze meestal niet op de oude voet verder kunnen gaan. Ze krijgen er een rol bij, dus de andere moeten inschikken... Niemand verwacht van je dat je zoveel doet, daar ben je zelf verantwoordelijk voor... Het beeld van De Vrouw Die Alles Kan is niet reëel..."
Ik herken mezelf op veel punten in dit artikel. En ik besef dat het best iets minder mag. Als extra steuntje in de rug valt ons personeelblad in de bus. Hierin vind ik een artikel over timemanagement! Inclusief tips die ik goed kan gebruiken geloof ik!
Lunchtijd. Even eten. Pim slaapt alweer. Dan kan ik mooi even stofzuigen, dweilen en de wc schoonmaken. Ondertussen doe ik nog wat dingetjes die ik tegenkom: blad vegen, wasjes draaien, ophangen en opvouwen, vaatwasser inruimen... Johan komt naar beneden en ik plof op de bank. "Pff, hoe doen al die moeders dat toch?" verzucht ik. (Daar was hij weer...) Het is slechts 14.30 uur en ik heb het idee dat ik al een hele dag gedraaid heb!
Ik besluit mezelf te trakteren op een kop koffie en een trosje druiven (dat mocht van Sonja). Ondertussen lees ik in een blad (Ouders van nu, mei 2006): "Veel vrouwen - vooral in de gezondheidszorg - denken na de geboorte van hun kind over veel dingen nog steeds: dat doe ik wel even. Een positieve instelling natuurlijk, maar ze vergeten dat ze meestal niet op de oude voet verder kunnen gaan. Ze krijgen er een rol bij, dus de andere moeten inschikken... Niemand verwacht van je dat je zoveel doet, daar ben je zelf verantwoordelijk voor... Het beeld van De Vrouw Die Alles Kan is niet reëel..."
Ik herken mezelf op veel punten in dit artikel. En ik besef dat het best iets minder mag. Als extra steuntje in de rug valt ons personeelblad in de bus. Hierin vind ik een artikel over timemanagement! Inclusief tips die ik goed kan gebruiken geloof ik!
woensdag 5 september 2007
Back to business
Het echte leven is begonnen. Waande ik me vorige week nog op een roze wolk, ver weg van de echte wereld, lekker beschermd tussen de vier muren van ons paleisje, nu ben ik terug op aarde. Strakke schema's, oppas, werk, sport, socialiseren... It's my life!
Ik zag er een beetje tegenop, maar het is eigenlijk reuze meegevallen. Mijn week begint goed: maandagavond sport, dinsdagmorgen sport (let wel: ik ben geen sportief tiepje, dus het is niet echt - of echt niet - mijn hobby), dinsdagmiddag mijn redelijk vaste werkmiddag en dus Pim naar de oppas. Het liep gesmeerd. Ik had me voorgenomen om verder ook niet teveel actie van mezelf te verwachten en dat is gelukt!
Ik heb heerlijk gewerkt, ook al was het heel even onwennig. Na mijn dienst die eindigde om 22.00 uur, wilde ik natuurlijk wel zo snel mogelijk naar huis. Johan deed net of hij vergeten was Pim van de oppas op te halen, maar daar trapte ik niet in. Pim had het prima gehad bij de oppas, en de oppas is ook reuze enthousiast over onze vent! Wat wil je nog meer? Ons kereltje lag nu lekker in zijn nestje te ronken. Johan gunde mij de late fles aan Pim te geven en ik vond het extra genieten!
Vandaag ben ik vrij! En ik ben weer op reis gegaan naar die roze wolk... Zo zal ik de komende tijd heel wat reisjes maken. Ik besef: je kan extra van die reisjes genieten als er ook momenten zijn waarop je niet 'op vakantie' kan!
Ik zag er een beetje tegenop, maar het is eigenlijk reuze meegevallen. Mijn week begint goed: maandagavond sport, dinsdagmorgen sport (let wel: ik ben geen sportief tiepje, dus het is niet echt - of echt niet - mijn hobby), dinsdagmiddag mijn redelijk vaste werkmiddag en dus Pim naar de oppas. Het liep gesmeerd. Ik had me voorgenomen om verder ook niet teveel actie van mezelf te verwachten en dat is gelukt!
Ik heb heerlijk gewerkt, ook al was het heel even onwennig. Na mijn dienst die eindigde om 22.00 uur, wilde ik natuurlijk wel zo snel mogelijk naar huis. Johan deed net of hij vergeten was Pim van de oppas op te halen, maar daar trapte ik niet in. Pim had het prima gehad bij de oppas, en de oppas is ook reuze enthousiast over onze vent! Wat wil je nog meer? Ons kereltje lag nu lekker in zijn nestje te ronken. Johan gunde mij de late fles aan Pim te geven en ik vond het extra genieten!
Vandaag ben ik vrij! En ik ben weer op reis gegaan naar die roze wolk... Zo zal ik de komende tijd heel wat reisjes maken. Ik besef: je kan extra van die reisjes genieten als er ook momenten zijn waarop je niet 'op vakantie' kan!
maandag 3 september 2007
Smokje
Ik kreeg vandaag mijn eerste kusje van Pim! Oké, hij sabbelt nogal veel, en tijdens het knuffelen had hij bij toeval mijn wang 'te pakken'. Maar toch vond ik het lief, zo'n kwijlerig smokje!
Schouderklopje!
Begin augustus las ik het volgende bericht in het AD:
"Een groot verschil tussen Nederland en China is het omgaan met zwangerschap en bevalling. Alle controles gebeuren sowieso in het ziekenhuis. Een thuisbevalling is in China niet gebruikelijk. In de Nederlandse cultuur gaat met ervan uit dat je op de natuurlijke manier bevalt. En de Nederlandse vrouwen nemen veel minder rust na een geboorte! In China is er zeker niet meteen familie- en vriendenbezoek. Ook is het heel ongewoon voor een vrouw om direct na de bevalling al te gaan rondopen en te douchen. Je blijft zoveel mogelijk in bed, een maand lang neem je lekker veel rust. Een totaal andere manier van denken..." (lees meer)
En dan te bedenken dat de Chinezen toch wel bekend staan als echt bikkels!
"Een groot verschil tussen Nederland en China is het omgaan met zwangerschap en bevalling. Alle controles gebeuren sowieso in het ziekenhuis. Een thuisbevalling is in China niet gebruikelijk. In de Nederlandse cultuur gaat met ervan uit dat je op de natuurlijke manier bevalt. En de Nederlandse vrouwen nemen veel minder rust na een geboorte! In China is er zeker niet meteen familie- en vriendenbezoek. Ook is het heel ongewoon voor een vrouw om direct na de bevalling al te gaan rondopen en te douchen. Je blijft zoveel mogelijk in bed, een maand lang neem je lekker veel rust. Een totaal andere manier van denken..." (lees meer)
En dan te bedenken dat de Chinezen toch wel bekend staan als echt bikkels!
Abonneren op:
Posts (Atom)