Egypte

Belofte maakt schuld! Ik moet eraan geloven. Toen ik zwanger was, zei ik nog heel dapper dat ik graag één keer per jaar alleen met Johan op vakantie wilde gaan. Zonder kind. Gezond voor je relatie, kun je even andere dingen doen dan met een kindje, leuk voor opa's en oma's en vooral als het kindje klein is, mist hij nog niets aan een langere reis.
Maar nu Pim er eenmaal is, vind ik dat ik met een slaapdienst (één nachtje) al lang bij de kleine hummel weg ben. Dan heb ik het nog niet eens over zeven nachten, acht dagen! Johan oppert al een tijdje dat hij graag naar de zon wil. We zijn het er allebei over eens, dat Pim daar nu nog niets aan heeft. Maar kan ik wel zo lang zonder onze geweldige man? Het luxe-'probleem' zorgde voor nogal wat discussies. Om een lang verhaal kort te maken: we kwamen er niet uit. Daarom hakten we de knoop rigoureus door. We gaan! Gewoon proberen, dan weten we hoe het is. Misschien valt het heel erg tegen, misschien valt het heel erg mee?
Erg blij was ik niet na de boeking. Maar, zoals het elke keer gaat na een stukje 'afscheid nemen'... ook dit went. Ik heb ook best veel zin een een weekje niet zorgen en Pim heeft het vast geweldig in opa en oma's herberg en mist ons zeker niet... Maar andersom geldt dat niet, ben ik bang!