Cool!

Baby van het jaar... uh... de eeuw!

Pim dingt mee naar de titel 'Baby van het jaar'! Winnen we, dan komt Pim op de cover van 'Wij Jonge Ouders'. Daarnaast is Pim een jaar lang het gezicht van Prénatal en als klap op de vuurpijl winnen we voor de toekomst van Pim een geweldig geldbedrag!

Help ons een van de 101 finaleplaatsen in de wacht te slepen door nu op Pim te stemmen. Klik hier om je stem uit te brengen!

Big boy

Hiererdepiep... HOERA!!!

Ik ben alweer 1!

Pim was gisteren jarig. Hij is alweer 1 jaar. Pim werd zonder het zelf te weten blootgesteld aan blije en enthousiaste mensen. Hij was zich nergens van bewust, dus hij had van te voren ook nergens last van. Ik wel. Ik heb de bevalling opnieuw gedaan.

Het 'rommelde' al een paar weken. Vorig jaar deed ik dit... oh ja en dat... Johan weet je nog vorig jaar rond deze tijd... Mijn omgeving moet er gek van geworden zijn, maar ik wilde niets liever dan het hierover hebben. (Mam, nu begrijp ik ook dat jij - zelfs na 33 jaar - je bevallingsverhaal van mij - maar ook van broer en zus - steeds vertelt.) Wat is dat heftig zeg. De nacht voor Pims verjaardag heb ik ook erg slecht geslapen. Ik was zenuwachtig als een klein kind voor zijn eigen verjaardag. Zaterdagochtend was ik om 5.35 uur wakker. Dat is de tijd dat Pim is geboren. Maf he!

Pim onderging het feestgedruis. Het kaarsje op de taart was toch wel eng. Interesse in kado's had hij niet echt. (Ik wil namens mijn zoon iedereen wel van harte bedanken voor alle presentjes... Vandaag vond hij het wel leuk!) Ook vond hij de knuffels en kussen van de visite niet echt geweldig. Hij wilde spelen, bij de ander kindjes op de grond, kruipen en de wereld ontdekken. Geef hem eens ongelijk! Na wat slopende weken door de longontsteking, is hij nu aan een inhaalslag begonnen. Afgelopen week is hij voor het eerst gaan staan, hij kletst ons de oren van ons hoofd, kruipt door het huis alsof zijn leven er vanaf hangt en krijgt steeds meer vaardigheden onder de knie. Hij gaat zijn nieuwe jaar goed van start. Grote wereld: Pim komt eraan!

N.B.: Ik wil (nogmaals) iedereen bedanken voor de kado's, kaarten, berichten, telefoontjes en bezoekjes.

Hakke, hakke, puf, puf...

Deze 'hakke, hakke, puf, puf' slaat niet op het liedje 'Op een klein stationnetje' maar op Pim zelf. De virusinfectie van het verhaal hieronder, krijgt nog een vervolg. Hoe was het ook alweer? Na een snotterperiode waar hij niet doorheen kwam, bezochten we zondag 19 april de weekenddokter. Pim at weinig en dronk steeds minder. Zijn conclusie: virusinfectie. Neusspray mee, eventueel een paracetamolletje en verder moet Pims kleine lijfje zelf de 'beestjes' te lijf.

Op 22 april (deze mama werd 33...) toch nog maar even naar onze eigen huisarts, want Pim klinkt nog steeds niet erg lekker en zijn ogen zijn nog steeds erg ontstoken. Ook hier dezelfde diagnose: virusinfectie. Oogdruppels mee, eventueel een paracetamolletje en uitzieken.

Eigenlijk was ik er blij mee, want hij had nog niet zo lang geleden een kuurtje gehad voor zijn keelontsteking. En dat het wat langer duurde vond ik niet zo heel erg. Ik hoopte alleen dat Pim er zelf niet zo heel veel last van zou hebben. Hij leek wat op te knappen. De koorts was weg hij kreeg weer wat praatjes, maar zijn hoest klonk als die van een 90-jarig rokend opaatje en zijn ademhaling was kort.

Afgelopen maandagmiddag haal ik hem uit bed. Warm koppie, te warm. Weer koorts, weer naar de huisarts. De virusinfectie was doorgeslagen naar zijn luchtwegen. Twee seconden luisteren aan zijn longen lieten de arts al snel weten dat het niet goed zat. Bij de apotheek werden we uitgerust met antibiotica en 'puffers' (ventolin) om Pim meer lucht te geven.

Alle medicijnen zijn een drama. Pim vindt het drie keer niks. Hoe leg je een baby van nog geen jaar uit dat het 'puffen' is om hem te helpen? Dat lukt niet. Met een grapje, afleiden, wennen wordt het allemaal niet beter. Ik zie er elke keer tegenop om hem het kapje voor zijn neus/mond te zetten. Gelukkig knapt hij heel langzaam op. Dat maakt me blij. Helaas weet ik ook dat er veel mensen in onze familie zijn met astma. En dat vooruitzicht is toch minder zonnig. De tijd zal het leren, we zien het vanzelf. Carpe diem!