Pim is ziek

Onze kerel is zo drietig... Had hij al wekenlang een rochel in zijn neus, vorig weekend lieten de dikke snottebellen zich dan eindelijk zien! Hoera! Een weekje verkouden en dan knapt het vast weer op, dachten we. Gewapend met alle huis- tuin- en keukenmiddelen gingen we de snottebellen (zo groot als fietslampjes - een van opa Jaspers befaamde uitdrukkingen) te lijf. Stoombadje, zoutoplossing, Luuf, uitje... Pims snot kwam los en daar ging het om.

Afgelopen weekend werd het eten wat minder, het slapen en jammeren meer. Smaakt het niet? Tandjes? Toch iets onder de leden? Gewoon een fase? Gisteren hadden we al het idee Pim het eten moeilijk weg kreeg. Het drinken ging ondertussen ook steeds slechter. De ochtendboterham vervingen we door pap, zodat hij toch wat vocht binnen kreeg, maar vanmorgen was ook de pap een drama. Ik wilde niet meteen naar de dokter gaan, maar dat drinken baarde me ondertussen wel zorgen. De doktersassistent adviseerde toch om even langs te komen, zodat de dokter de longen kon checken. De longen bleken schoon, maar zijn keel zag er minder goed uit. Diagnose: keelontsteking!

Pim is met een kuurtje begonnen. Hij slaapt veel en tussen de slaapjes door hangt hij lekker tegen me aan. Beetje jammeren, beetje huilen, lekker zielig zijn en dat mag! Ik ben heel erg blij dat ik deze week veel thuis ben, zodat ik lekker zelf voor hem kan zorgen. Ik hoop dat hij heel snel weer opknapt. Ondertussen geniet ik van de ellenlange knuffels die ik hem nu kan geven...