Trots

Pim gaat één middag in de week naar een kinderdagverblijf. Dat gaat prima. Bij het brengen en halen wisselen papa en mama natuurlijk informatie uit met de leidsters van Pims groep, maar één keer per jaar is het tijd voor een echt 10-minuten-gesprek. Het lijkt bijna of Pim al naar school gaat.

Ik was wel erg benieuwd naar dit gesprek. De meest belangrijke dingen hoor je natuurlijk meteen, maar ik was wel nieuwsgierig naar wat extra info. Ik had het idee dat het allemaal wel goed zat, maar ik stapte toch een beetje zenuwachtig het lokaal binnen. Ik ben natuurlijk 7 dagen per week, 24 uur per dag mama van Pim, maar dit is zo'n moment dat je je ineens weer heel bewust 'mama' voelt. Wat gaan ze vertellen?

De leidsters vonden dat hij snel gewend was, helemaal als je kijkt dat hij slechts één middag in de week komt. Pims favoriete speelgoed is autootjes en boekjes. Dat van die autootjes merk ik thuis nog helemaal niet zo erg, dus dat was erg grappig om te horen. Zingen vindt hij ook geweldig. Hij kon zich goed alleen vermaken en was niet bang om op anderen af te stappen. Met zijn taal lag hij redelijk voor op zijn leeftijd. Kletskous!

Kortgezegd gaat het dus prima! Mijn zenuwen hadden plaatsgemaakt voor een blij gevoel. Ik was al trots op ons mannetje, maar ineens voel je je weer heel bewust een 'trotse mama'!